De rest van de les ben ik er niet echt bij met mijn hoofd, ik staar een beetje naar buiten of teken wat in mijn schrift. Opzich maakt het toch niks uit want wiskunde vind ik niet moeilijk. Ik denk terug aan het moment op de gang, misschien had ik gewoon alles moeten vertellen, misschien wordt het leven dan makkelijker voor me. Maar waarom zou ik iemand iets toevertrouwen, er is toch niemand die me begrijpt. Eigenlijk weet ik zelf niet eens precies meer wat ik voel, al leef ik totaal niet op de automatische piloot. Bij alles wat ik doe denk ik na, niks kan ik doen voordat ik beredeneerd heb wat er allemaal wel niet kan gebeuren. En hoe langer ik erover nadenk hoe somberder mijn leven lijkt. Het lijkt wel alsof ik nergens meer plezier in heb. De rest van de les blijf ik zo piekeren. Door de bel word ik uit mijn gedachtes gehaald. Snel pak ik mijn spullen in en vlucht ik het lokaal uit voordat iemand iets tegen me kan zeggen, of dat de leraar boos wordt omdat ik niet op heb zitten letten. Ik loop naar mijn kluis en prop mezelf in het hoekje. Wiskunde in mijn kluis, Nederlands en economie in mijn tas. Ik werp nog een blik in mijn kluis en besluit dat ik alles heb. Ik haal mijn jas van de kapstok en loop richting de fiets. Daarna fiets ik naar huis, waar alles veel beter is, veel gezelliger dan op school.
JE LEEST
Depressionkid
Teen FictionMarith zit op de middelbare school, opzich al moeilijk genoeg. Maar wanneer je zoveel nadenkt dat je je eigen leven negatief beïnvloed is dat niet leuk. Ook zonder vrienden is het moeilijk om een schooldag te overleven. Dit is een verhaal over het s...
