"İntihar ettim. Cesedimi balıkçılar bulmuş. Kirli bedenlerindeki zehri akıtıp, limana bırakmışlar beni. İlk o gün ölü uyandım. Sonra ölü olmaya zorlandım, ömrümce..."
Talya, patronuyla sessiz bir anlaşma içerisindeydi. Birini ondan çok sevdiğinde...
Kendi kıyafetlerimi daha yeni üzerime geçirmişken, bana adım adım yaklaşan adamıma baktım. Cebinden çıkardığı paranın bir kısmını masaya bıraktıktan sonra karşıma oturdu.
"İki sokak aşağıdaki kütüphanede, seni bekliyor. Üzerine yeşil bir elbise giymeni istiyormuş..."
Kaşlarımı çatarak yerimden kalktıktan sonra başımla onayladım. İşte benim yaptığım buydu. Hayatımı kurtaran adama teşekkürümü, söylediği en iğrenç işleri yaparak sunmak. Hayatımın karşılığını yalnızca sevgimle değil, bedenimle de ödemek...
"Ne zamandan beri, onların istediği kıyafetleri giymek zorundayım?"
Gülümseyerek yerinden kalktıktan sonra kâğıt poşetten çıkardığı elbiseyi yatağa fırlattı.
"Kıyafetlerin parasını onlar ödemeye başladığından beri... Adam seni bekliyor, geç kalma."
Bu sefer iddialaşmadan uzaklaşan adamımın ardından kısa bir süre bekledim. Beni sevmediğini görmek kolaydı. Yalnızca diğer kadınlar gibiydim onun gözünde. Para sağlayabileceği bir kaynak... Ona olan sevgimin farkına varmak istemiyordu. İstersem, onun ruhu duymadan buradan uzaklaşabileceğime inanmıyordu. Anlaşmamızda, başkasını seversem gitmeme izin vereceğini söylemişti. Ve beni her gönderdiği adamdan birine âşık olma ihtimalim olduğunu bilerek yapıyordu tüm bunları...
Üç katlı kütüphanenin önüne geldiğimde derin bir soluk alarak kapıyı araladım. Beni bekleyen adamın isteği aksine, siyah bir elbise vardı üzerimde... Yavaşça üst kat merdivenlerine yöneldim, beni beklediğini belli edecek bir bakış aradım etrafta ama yoktu. Küçük çatı katına vardığımda, kitaplıklardan taşıp da yerlere dağılan kitapların arasından yavaşça ilerledim. Kütüphane sessizliğin yanı sıra boştu.
Etrafımda beni bekleyen kimsenin olmadığını fark etmemin mutluluğuyla arkamı döndüğümde derin bir soluk boğazımda takılı kaldı. Yutkunamadım bir an... Gün ışığı arkamdaki camdan sızarak, ahşap masayı ışığa boğuyordu. Ve boğulan kalın ciltli kitapların arasında gördüm onu. Gözlüğünü çıkarıp masaya bırakırken, diğer eliyle saçlarını düzeltti.
O an nefesim kesildi. İstemsizce birkaç sandalye uzağına oturduktan sonra şaşkınca ona baktım.
'Tanrım, yıllarca böyle bir adamın yanında olabilmem için yalnız bıraktıysan beni, teşekkür ederim.'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alt taraftaki yıldıza basarak oy vermeyi ve küçük bir yorum bırakmayı unutmayın. Teşekkürler.
