CHAPTER 26
JOYCE POV
I feel that I’m close to breaking down any moment. I badly need my dad right now. Kaya kahit pinagbabawalan pa niya ako na pumunta sa kulungan, pinuntahan ko siya dun.
Mr. Ching: Joyce, ano ginagawa mo dito?! Hinatid ka ba ng Tito Antonio mo? Di ba sabi ko sa iyo huwag ka muna …
Joyce: Papa...
Hindi na ako nakapagsalita. Yumakap na lang ako sa kanya at umiyak.
Mr. Ching : Joyce, anak…. ano’ng nangyari? ... Sige lang, anak, iiyak mo lang lahat iyan.
Joyce: Ang sakit sakit po. Sobrang sakit…
Mr. Ching: Let it out anak. Let it out. Don’t hold back. Andito lang ako.
I cried for what seemed like an eternity. I cried until there were no tears left to cry. When I finally calmed myself, I continued to hold on to him. Pakiramdam ko siya na lang ang natitirang lifeline ko sa napakomplikado kong buhay
Mr. Ching: Ok ka na ba, anak? Do you feel better?
Napailing lang ako. It’s true. I don’t feel any better. Crying has not done me any good these past few months. If anything at all, it has made me feel so weak and so vulnerable.
Joyce: Hindi ko na po kaya. Nahihirapan na po ako sa sitwasyon. Sobrang nasasaktan po ako sa lahat ng nangyayari. Pa, sorry ha? Sabi ko hindi ako magiging pabigat sa iyo habang may malaki tayong problema sa kaso. I really tried to be strong like you wanted me to be. Kaya lang po, hindi ko na po kayang harapin ng mag-isa itong mga problema ko.
Mr. Ching: Joyce, anak, hindi mo kailangan mag-sorry. Ako ang dapat na humingi ng tawad sa iyo. Nadadamay ka, pati na din si Kris, sa problema namin ng magulang niya. Lalo ka na. Hindi mo dapat pinagdadaanan ang mga nangyayari sa iyo ngayon kundi dahil sa akin. I’m so sorry anak.
Joyce: Wala na po tayo magagawa sa mga bagay na nangyari na.... Sorry po talaga kung nagbreak-down ako dito. Sabi ko po hindi na po ako iiyak eh…
Mr. Ching: Joyce, I know that you have been trying your best to be strong for both of us. And I want to tell you how much I appreciate this. But you don’t have to pretend to be strong lalong-lalo na sa akin. Don’t be afraid to cry and let your emotions out. Crying is not a sign of weakness, tandaan mo iyan.
Papa, you’re wrong. Crying made me weak and vulnerable. It crushed my pride. It’s useless. It didn’t take away the pain. It didn’t bring me back the persons I love most – ikaw... si mama... si Kris...
Mr. Ching: Ano ba ang nangyari at napasugod ka dito?
Kinuwento ko sa kanya ang pagpunta ko sa bahay nila Kris.
Joyce: Kinausap ko na po ang parents ni Kris. I knew that they might not forgive me, but I had to try. Inisip ko po kasi na kung mapapatawad po nila ako, siguro mapapatawad din ako ni Kris. Kaya lang Pa, galit pa din sa akin ang daddy niya.
Mr. Ching: Joyce …
Joyce: Papa, nakapagdecide na po ako na bumalik na lang saPalawan. Payagan niyo na posanaako.
Mr.Ching: Sigurado ka ba sa desisyon mo?
Joyce: Opo.
Mr. Ching: Kailan mo naman balak umalis? Hindi ka ba makakapaghintay hanggang matapos ito? Mga ilang buwan na lang anak.
Joyce: Sorry Pa, pero kung pwede posanathe sooner the better. Hindi na po ako aatend ng graduation. Complete ko naman na po ang requirements. Exempted na din naman po ako sa finals. Kakausapin ko na lang po ang registrar tungkol sa diploma ko. Ako na po ang bahala.
Mr. Ching: Alam ba to ni Lexi? Malulungkot yun ng sobra. Para mo nang kapatid yun.
Joyce: Hindi pa po. Pero kakausapin ko po siya bago ako umalis.
Mr. Ching: ….Eh si Kris?... Alam ba niya to?
Joyce: Hindi po. Pero I don’t think it will matter to him. HIndi na niya kailangan malaman.
Mr. Ching: Anak, you’re running away from your problems? Why are you doing this?
Joyce: Kasi po… ito lang po ang naiisip ko na paraan para makalimutan ko na siya. I need to start to move on and sa tingin ko po mas magiging madali kapag lalayo na lang ako.
Mr. Ching: Gusto mo ba talaga siyang makalimutan? Are you even going to say goodbye to him? Hindi man lang ba kayo mag-uusap bago ka umalis?
I still remember what Kris told me the last time we talked…”Joyce, I don’t love you anymore.”
Joyce: Hindi na po siguro. Nasabi naman na po niya ang dapat niyang sabihin.
Mr. Ching: Haay... if you’re sure about this, I’ll ask your Tito Antonio to help you make your living arrangements inPalawan.
Joyce: Pa, huwag na po. Kaya ko na to. Kung pwede posanawala kayo pagsabihan kung saan ako pupunta. Please? I really need to be away from everything that will remind me of … of him.
Mr. Ching: I’ve always trust your judgment Joyce. I’ll let you live your own life.
Joyce: Thank you papa. Thank you po. Love youPa.
I've made my decision. Matagal ko din pinag-isipan ito. I can’t think of any other way than this. I don’t know if it will turn out to be the best decision I have ever made or the worst mistake of my life. But for now, it will have to do.
