De fouten in de 'liefde'

H-6: "Waarom voelde ik mezelf zo?"

Hee, ik heb al een poosje niet geschreven, bijna een jaar volgens mij. Ik twijfelde al een poosje of ik door wilde met dit verhaal en heb besloten om het toch maar te proberen en te kijken of het wat wordt. Ik hoop dat jullie het leuk zullen vinden.

 Kim

We zaten in de auto en ik dacht na wat ik net had gedaan. Waarom knuffelde ik hem nou opeens? Het ging eigenlijk niet eens expres, ik had het niet onder controle. Maar hij knuffelde mij ook, zou dit iets betekenen? Pff wat een onzin, hij heeft een vriendin. Eren, de man die alleen leeft met één nachts relaties heeft een relatie, voor het eerst. Nou dan moet hij wel heel erg veel van haar houden. Maar ik moest hier niet aan denken, ik was zo moe. Toen ik dacht aan wat er net gebeurde met die jongen, stonden de tranen weer in m'n ogen. Ik wilde niet dat Eren zou zien dat ik aan het huilen was, ik draaide mijn hoofd naar de andere kant en viel zachtjes huilend in slaap.

Eren

Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Kim,  ik zag dat ze aan het huilen was. Het voelde naar, ik was zelf ook verdrietig geworden, maar dit was niet de bedoeling. Ik moest ervoor zorgen dat ze mij niet zou mogen en ik moest niet aardig doen tegen haar. Ook al vond ik dat lastig. Vanavond zal ik aardig tegen haar doen, morgen moet ik weer afstandelijk en minder aardig doen. Aan de regelmatige ademhaling van Kim, snapte ik dat ze in slaap was gevallen. We waren thuis, ik parkeerde de auto en keek naar Kim. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, ze was zo lief en mooi. Zo anders dan de andere meiden die ik ken. Voorzichtig tilde ik haar op en liep ik naar binnen. Ik twijfelde of ik haar naar mijn kamer moest meenemen of naar haar eigen kamer, ik besloot toch dat ik haar naar haar eigen kamer mee zou nemen. Ik legde haar op het bed, deed haar schoenen uit en legde een dekentje over haar heen. Ik zat op de stoel naast het bed en begon naar haar te kijken. Na een uur of twee viel ik ook in slaap op de stoel in Kims kamer.

Kim

Toen ik 's ochtends wakker werd, zag ik Eren op de stoel naast mijn bed slapen. Sliep hij de hele nacht hier? Hij was zo anders als hij sliep. Lief, alsof hij je nooit pijn zou doen, was hij in het echt ook maar zo. Na een paar minuten opende hij zachtjes zijn open. Ik keek snel weg.

K: "Goedemorgen." 

E: "Goedemorgen." 

K: "Ik wil je nogmaals bedanken voor wat je gisteravond had gedaan, dankjewel."

Hij stond op, knikte en liep daarna de kamer uit. Wat was dit nou weer? Hij deed één avond aardig en dan doet hij meteen weer zo. Tsja wat had ik ook anders verwacht, het blijft Eren. Ik stond op, deed andere kleren aan en ging naar beneden om een ontbijt te maken. Toen ik beneden was, hoorde ik Eren praten met de telefoon.

E: "Schat, ik zei het toch al, er was een noodgeval vandaar dat ik opeens wegging."

E: "Nee het is echt geen smoesje, ik hou van jou dat weet je toch."

Hij praatte met Fleur

E:"Ik kan het wel goedmaken, als je vanavond bijvoorbeeld even langskomt, wat leuks meeneemt om aan te trekken vannacht."

Ik voelde me meteen rot, maar waarom. Ik weet toch dat ze zulke dingen doen, maar waarom word ik dan elke keer weer zo verdrietig? 

E: "Ik kom je vanavond wel na werk ophalen dan gaan we direct naar mij."

E:  "Mooi zie ik je vanavond, doei lieverd."