De fouten in de 'liefde'

H-9: "Ik hou van jou."

Dit hoofdstuk is helaas iets korter, maar ik hoop dat jullie het leuk zullen vinden!

KIM

Eren begon mij zachtjes te zoenen, zacht maar met duizenden gevoelens, ten minste zo voelde het. Ik was nog steeds in shock na wat hij allemaal had verteld. Wat moest ik hier op zeggen? Voelde ik iets voor Eren? Ja, al vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Maar ik kan hem toch niet vergeven, niet nadat hij zoveel had gedaan tegen mij wat mij mentaal en fysiek zoveel pijn heeft gedaan. Eren liep zachtjes weer terug naar achteren en keek mij vragend aan. Hij verwachtte een antwoord van mij, maar ik was nog steeds aan het twijfelen. Moest ik toegeven dat ik hem leuk vond of kon ik dit hier niet zo maar bij laten?

E: "Ga je niks zeggen?"

Ik keek verlegen naar beneden, ik durfde op de een of andere manier niet in zijn ogen te kijken. Terwijl ik nog aan het nadenken was over wat ik moest zeggen, voelde ik zijn vinger onder mijn kin. Hij tilde voorzichtig mijn hoofd omhoog zodat ik naar hem zou kijken. 

E: "Kim, vergeef mij alsjeblieft."

Ik zuchtte, haalde diep adem en begon te praten.

K: "Eren, ik kan je dit allemaal niet vergeven." 

Teleurgesteld keek hij mij aan, hij had natuurlijk op een ander antwoord gehoopt.

Ik ging weer verder met mijn verhaal.

K: "Je hebt mij zo erg veel pijn gedaan." 
Ik hield mijn pols omhoog om te laten zien hoe hij nog steeds paars was, toen hij mijn pols een keer heel erg hard had geknepen. Ik dacht weer terug aan dat moment.

Flashback

X: "Goedemorgen"

K: "Goedemorgen" Zei ik terug.

X: "Maak koffie voor mij." Pardon? Doe eens normaal man! Oke, rustig blijven Kim, rustig. Dacht ik in mezelf.

X: "Wat zit je me nou aan te staren? Hup schiet op!" Ik gaf haar koffie, ze nam een slokje en begon boos tegen mij te praten. "Gadverdamme wat is dit nou weer?" Ze draaide het kopje om, de hele grond was vies. Wat wilde zij van mij?

"K: "Wat doe je nou! Waarom doe je dat!" Schreeuwde ik, op dat moment kwam Eren de kamer binnen. Hij pakte mij bij zijn pols vast en drukte mij tegen de muur aan.

E: "Wie denk jij dat je bent dat je zo tegen haar praat?"

K: "Maar ze deed h-het expres." Hij keek me aan van "dus?"

E: "Dat maakt niks uit, jij bent hier om dat schoon te maken. Of moet ik iemand anders vinden?" Terwijl hij dat vroeg duwde hij mij nog harder tegen de muur aan. Mijn pols deed zo erg zeer dat ik gilde. Ik moest het volhouden, ik kon hier niet weggaan.

K: "Is.. Is goed.." Hij drukte me nog voor de laatste keer tegen de muur aan en liep daarna met het meisje uit huis. Ik ging op de grond zitten en begon te huilen. Waarom overkwam míj dit altijd? Toen ik naar mijn pols keek zag ik dat ie rood was geworden, hij had m'n pols ook zo hard geknepen. Hoe kon ik dit zo nog overleven?

Flashback afgelopen

Hij dacht blijkbaar ook aan dat moment, want ik zag dat hij er weer spijt van had. 

E: "Maar Kim kijk dat wa-"

Ik legde mijn wijsvinger op zijn mond en zei

K:"Ssst, ik ben nog niet klaar met mijn verhaal. Dat was nog niet eens alles, mijn hoofd dan? Je duwde mij keihard tegen de muur aan, denk je dat ik dat ooit zal vergeten? En dat is alleen nog de fysieke pijn, je hebt mij mentaal ook erg veel pijn gedaan. Al die keren dat je mij kleineerde als je bij Fleur was, als ik je een beetje probeerde te vertrouwen, maakte jij het weer erger. Ik weet zeker dat je toen ook expres vroeg wat er met Mark was gebeurd. Dat wist je allang, maar je wilde mij pijn doen."