They Are Real?

♧18♧

'Eindelijk alleen.' zegt hij. O god...

POV Rachel

Ik kijk hem afwachtend aan.
'Gaan we beginnen?' vraag ik ongeduldig. 'Niet zo snel.' zegt hij en doet een stap naar voren.

Waarschijnlijk ken je dit gedoe al.
Ik doe er weer 1 naar achter en hij naar voor. Zo gaat het tot ik tegen een boom aansta met mijn rug.
'Dit is zo cliché.' zucht ik. Hij zet zijn handen aan weerszijden van mijn hoofd.

'Laat me je marken.' gromt hij hebberig. Zijn ogen zijn goud. 'Dat heb je al gedaan sukkel. Alleen door die idiot van een Jackob weet je dat niet meer.' zeg ik boos. Hij schuift mijn haar opzij en ziet de mark. 'Ik heb je nog nooit gemarkt. En laat Jackob hier buiten.' gromt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Deze mark is er van Jou. En ik laat Jackob hier Niet buiten omdat dit alles Zijn schuld is! Hij wilt Mij! Alleen moest hij eerst van Jou af. Hij heeft je zo verandert zodat ik je zou opgeven en naar hem zou gaan. Maar zou makkelijk laat ik me niet afslaan!' zeg ik kwaad.

'Luister. Ik ken je pas sinds ik je zag in de klas. Jackob is mijn beste vriend en zal me nooit weg willen hebben. En vertel me nu. Van. Wie. Is. Die. Verdomde. Mark?' gromt hij.
'Van jou.' zeg ik zacht. Hij komt dichterbij. Het boomschors haalt mijn rug langzaam open. Zijn gezicht is nog geen 5 centimeter van de mijne.

'Lieg niet.' gromt hij kwaad. De tranen prikken achter mijn ogen. 'IK LIEG NIET!' roep ik en geef hem een knietje. Hij zakt ineen en ik grijp mijn kans. Ik ren zo snel als ik kan weg. De tranen rollen al over mijn wangen.
"Hij gelooft me niet. Na alles wat ik gezegt heb, nadat hij zijn eigen mark gezien heb. Hij gelooft me gewoon niet." denk ik bij mezelf.
Ik hoor hem grommen en veranderen. Ik ren nog harder.
Ik spring over de takken en probeer ze uit mijn gezicht te houden. Ik hoor hem als wolf vlak achter me. Ik maak een scherpe bocht waarmee ik Alex een paar seconden vertraag. Ik kan niet veranderen. Het bladerdak is te dicht om doorheen te vliegen. Ik wil weer een bocht maken, maar word getakkeld door Alex. Ik rol op mijn rug en Alex gaat grommend over me heen staan. De stille tranen banen zich een weg naar de grond. Ik sluit mijn ogen. 'Doe wat je wilt. Maar onthou dat ik nooit van je zal houden als vroeger.' snik ik zacht. Alleen dan gebeurt er iets wat ik niet verwacht had. Ik hoor hem terug veranderen en kleding aantrekken.
Nog voor ik iets kan zeggen, voel ik zijn zachte lippen op de mijne. Vele emoties zitten in de kus. Maar de duidelijkste is Spijt... Ik laat me mee voeren in de kus.

Hij vraagt toestemming om de kus dieper te maken, maar ik geef het hem niet. Hij gromt een beetje maar laat het daarbij. Ik haal mijn lippen van de zijne af om adem te halen. Ik open voorzichtig mijn ogen. Ik kijk in zijn blauw/grijze ogen. 'Het, het spijt me als ik je pijn heb gedaan.' zegt hij zacht. Zonder dat ik het weet rolt en weer een traan over mijn wang. Hij ziet het en kust het weg. 'Ik mis je.' zeg ik zacht. 'Het spijt me echt. Maar als rogue moet je snel claimen wat je heb. Anders raak je het kwijt. En ik wil je niet kwijt.' mompelt hij. 'Ik jou ook niet. Niet alweer.' mompel ik terug.

'Laten we gaan werken aan het project.' grinnikt hij. Ik zucht en sta op. 'Laten we maar gaan lopen dan.' zucht ik. Alex grinnikt. 'Ik heb een beter idee.' hij verandert en loopt naar me toe. Hij gebaart dat ik op zijn rug moet zitten. Ik grinnik en doe het. Hij begint te rennen. Ik voel me vrij.
Eindelijk krijg ik mijn Alex beetje bij beetje terug.

Hallloooooooowtjes mensjes
Weer een hoofdstuk!
Hebben jullie ervan genoten?
En wat vinden jullie nu van Alex?
Love you all<3
Like? Commend? Follow?
_XRobijntjeX_