They Are Real?

♧21♧

'Leer jij nou eerst maar te denken.' sis ik kwaad terug. Ik stijg op en vlieg naar school.

POV Rachel

Ik zie Alex onder mij door de bossen rennen. Gelukkig kom ik eerder aan. De mensen kijken me raar aan. Logisch als een reuze zwarte uil het schoolplein op vliegt.
Ik zie Jackob bij een paar gasten staan. Ik verander vlak voor ik de grond raak en ren op hem af. Met al mijn, en Nox' kracht duw ik hem tegen de muur.
'Geef. Mijn. Alex. Terug.' sis ik kwaad.
Hij grijnst alleen maar. Dat maakt me nog kwader. Ik laat mijn handen tot klauwen veranderen en duw ze in zijn schouders. 'Zorg. Er voor.' sis ik.
Ik wordt van Jackob af getrokken en val op de grond. Alex.
'Je kent de afspraak.' zegt Jackob.
'IK ZAL NOOIT DE JOUWE ZIJN!' roep ik kwaad. Hij gromt. 'Dan moet ik eerst van Hem af.' zegt hij wijzend naar Alex. Alex kijkt Jackob vragent aan. Jackob rent op hem af en duwt hem hard tegen een boom. Zijn hoofd bloed heel erg. 'Alex!' roep ik geschrokken en ren op hem af. Ik val naast hem op mn knieën en leg zijn hoofd voorzichtig op mijn benen.
Hij ademt heel, heel zacht.
De tranen rollen over mijn wangen. Steken gaat door mijn hart.
'Alex.' fluister ik zacht. Jackob komt op me af gerend, maar wordt gelukkig tegen gehouden door Vera. Zij en een paar andere nimfen houden hem gevangen in een bal van verschillende elementen.
'Alex, alsjeblieft.' fluister/snik ik.
'Alsjeblieft verlaat me niet. Ik leef nog liever met het idee dat je mij niet herinnert, dan zonder je. Het spijt me dat ik net boos op je was.' snik ik. Ik zie bij hem ook langzaam een traan naar beneden rollen. Hij pakt langzaam mijn hand. Hij knijpt er zacht in.
'Wat er ook gebeuren gaat nu, ik blijf bij je. Ik zal daar alles aan doen.' fluister ik. Zijn grip om mijn hand verzacht iets. Ik knuffel hem en geef hem een kus. 'Onthou, Alex, ik hou van je.' fluister ik en laat mijn hoofd op de zijne rusten.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Seconden gaan voorbij. Ze lijken uren te duren...
Mijn aandacht wordt getrokken door iemand.
'Eindelijk. Eindelijk is het me gelukt!' lacht hij duivels. 'Ons gelukt.' verbeterd de ander hem. 'Nu ben jij van mij,' zegt hij. 'En heb ik de roedel.' gaat de ander verder.
'Ik ben niet van jou!' sis ik kwaad naar Jackob. De Nimfen liggen verslagen op de grond. 'En jij, je bloed eigen tweeling broer zo verraden! Je bent gestoord Alec.' zeg ik kwaad tegen hem. Ze beginnen beide krankzinnig te lachen. 'Volgens mij zijn Jullie eerder familie.' snauw ik naar ze. Ze moeten er alleen maar om lachen.
'Weetje Alec. Ga. Nu.' sis ik. 'Op naar Mijn roedel.' grinnikt hij en rend weg.
"Die idtioot weet nieteens dat hij helemaal geen Alpha is. Hij heeft geen roedel." lacht Nox.
'Kom mee Rapunzel. Nu ben je helemaal van mij.' grijnst Jackob.
'Ik. Zal. Nooit. Van. Jou. Zijn!' roep ik kwaad. Ik voel mijn botten verplaatsen. Ik sluit mijn ogen.
Ik open ze. Alles is groter. Jackob kijkt me me grote ogen aan.
"Wat is er gebeurt?" vraag ik aan Nox.
"Nox?" vraag ik. "Geen Nox hier. Ik wel. Demonica. Ik ben je ware vorm. Een demoon vos." zegt, blijkbaar, Demonica.
(media is Demonica)
"Ik was al de tijd een vos?" vraag ik verbaast. Ik voel haar knikken. "En nu gaan we sukkels pesten." zegt ze grijnzend. Ik grijns ook. "Hoe moet dit?" vraag ik haar. "Laat mij maar." grijnst ze. Ik laat haar de macht nemen. Zwart/witte vleugels schieten uit mijn rug. Ik sla er een paar keer mee. Ik stijg op en vlieg met enorme snelheid op Jackob af. Hij verandert in zijn Buizerd en vliegt snel op. Ik vlieg achter hem aan. De leerlingen kijken ons met grote ogen aan. Sommige rennen op Alex af om hem te helpen. Andere gooien stenen naar Jackob. Zwarte glinsters vallen van mijn vleugels af terwijl ik vlieg. Ik vlieg sneller en duw Jackob naar beneden. Helaas pakt hij mij vast en trekt me mee. Hij zorgt ervoor dat ik onder eindig. De klap van de grond komt hard aan. Ik voel de botten in mijn vleugels breken. Een jank van pijn verlaat mijn mond. Jackob verandert ik een grote zwarte wolf met bloedrode ogen. 'Als ik je niet kan hebben dan niemand.' gromt hij. Hij opent zijn bek. Zijn witte scherpe tanden glinsteren in het licht. Hij gaat langzaam zijn mijn keel. Ik sluit mijn ogen. 'Alex, ik kom eraan.' fluister ik zacht en wacht op mijn einde...