"Anlatacak bir hikayem var."
Hikayelere dayanamam. Hikayelere dayanamadığımı biliyor. Bildiğini, biliyorum.
Ve bu bizim hikayemizin başlangıcı oluyor.
minibayku'nun beşinci one shot denemesi ilk yayınladığı one shot.
16.06.2016 - 21.51
Tüm hakları B...
"Bi pasta bile kesemediniz," diyen pink_cad için... (asdasd)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aslında onunla klasik sayılabilecek ama bulunduğum şartlara göre sayılamayacak bir tanışma hikayemiz var.
Geçen yıl, haziran ayında, sıkıntıyla Wattpad'de dolaşıyor,17 Haziran'da olacak ameliyatı düşünüyordum. Doktor, bir ay boyunca ayağımın üstüne basamayacağımı söylemişti ve ben bu süreçte, sıkıntıdan nasıl patlamayacağımı düşünüyordum.
Sonunda şöyle bir yol buldum: Kütüphanemdeki kitaplardan memnun değildim ve çok fazlaydılar. Büyük çoğunluğunu silip, birkaç kitap bırakıp, hikayeler yazmaya başlayacaktım.
O haziran gününde okuyabileceğim bilim kurgu tarzında kitaplara bakınıyordum. Kütüphaneme yalnızca bir kitap eklemeyi düşünüyordum.
Ve onu gördüm. The Last Hope'u.
Onda ilgimi çeken tam olarak neydi, hatırlamıyorum. Kapağı mıydı, ismi miydi, açıklaması mıydı...Gerçekten hatırlamıyorum. Ki hiçbir olağanüstülük yoktu o gün, yeni bir insanla tanışıp ona kardeşim diyeceğim, yazacağımız kitaplarla bir sürü kişiyle tanışacağımı gösteren hiçbir işaret yoktu.
Belki de isminden etkilendim. The Last Hope. Son Umut. Umut güzel şeydir.
Birinin söylediği gibi: "Umut, fakirin ekmeğidir."
Nazım Hikmet'in "Büyük İnsanlık" şiirinde dediği gibi: "Ama umudu var büyük insanlığın, umutsuz yaşanmıyor."
Ya da çok küçükken okuduğum, Nazım Hikmet'in "Bizim kalbimiz hep kırıktır çocuk. Ama yine de eksik etmeyiz sol cebimizden umudu..." gibi.
Açıklaması güzeldi kitabın, özellikle de hayatı adlandırmaya çalıştıkları kısım.
'Dipsiz bir uçurum gibi. Sanki her geçen saniye dibe vurmaya daha çok yaklaşıyormuş gibi."
Hangimiz öyle hissetmedik ki?
Yorum yaptım veya oy verdim (keskin zekam ilk kez hatırlamakta bu kadar zorlanıyor) ve kütüphaneye kitabı ekledikten sonra, biraz daha Watpapd'de dolaştım. Bir ara mesajım olduğun fark ettim. Benim için şaşırtıcıydı çünkü Wattpad'e üye olalı bir yıl olmasına rağmen fazla şey yapmamıştım.
Mesaj pink_cad'dendi. Kitabına oy verdiği için teşekkür ettiğini yazıyordu.
Bizim hikayemizin başlangıcı böyle oldu.
Önce mesajlar kısa ve resmiydi; sonra mesajlar samimileşmeye başladı.
"Kötü Çocuk" temalı hikayelerle çok dalga geçtik. Aynı şekilde One Direction, hayranları ve hikayeleriyle de.
Baya dalga geçtik.
Randomun r'sini bile kullanmayan ben, pink_cad sayesinde randoma alıştım. Anlayacağınız bütün suçlu o. (Kjkjkjkj)
