KAYIP RENKLER

KR-1

gizemugur43 'e ithafen.

Multi- Duru ÖZBERK.

Kimi insan çok şanssız doğar hayatta. Hayalini gerçekleştirmeyi bırak, yaşadığı hayatı düzene sokamaz bazen. Belki de düşünmez hayatının düzene girmesini. Umursamaz, yada umursayamaz. Zor gelir yaşamak. Belki de sorun burada başlar. Benim sorunum o gün başlamıştı işte. Kazadan sonra beni düşünebilecek kimsenin kalmaması ile. Rengini yitirmiş yaşamlardan birisi de benimkiydi galiba. Bazılarının hayatı gökkuşağını kıskandıracak renklere sahipken, benim ki neden siyahın en koyu tonuydu?

'Ne kadar uzak?' dediğiniz şeyler, bazen bir o kadar da yakın oluyor. Sen ölümü hiç hissedemezken, en yakınındakini söküp alır senden. Çaresiz kalırsın. Ufacık çocuğun şekerini elinden alırsınız ya, gözlerindeki çaresizlik kat kat artarken, içiniz yanar onu öyle gördükçe. Ailem elimden alınınca, bende o küçük çocuk kadar çaresizdim. Bağırmak isterken, çığlık çığlığa susmak gibiydi bu.

~ 2 ay önce ~

Arka koltuğun sertliği, fazla umrumda olmuyordu yıldızları seyrederken. Annemin sesi olmuştu beni yıldızları izlemekten mahrum bırakan.

"Ekin, müziği biraz kısar mısın? Duru uyuyacak galiba rahatsız olmasın."

Babamın cevap vermesine kalmadan atıldım elimi ön koltuğa doğru sorun olmadığını belirtircesine sallayarak. "Sorun değil anne, hatta benim için daha iyi." dedim. Yıldızlara bakarken, düşüncelere dalmamı sağlayan en iyi şarkıydı 'Seksendört- Kendime yalan söyledim'.

"Başak, istediğini yapsın kız. Karışma kızıma sen." Hemen ardımdan bana destek çıkan babam olmuştu.

"Aman, size de iyilik yaramıyor." dedi annemde dudakları hafif kıvrılmıştı. Annemin bu tatlı haline gülerken, bakışlarımı yıldızlara çevirdim tekrar. Bence yıldızları izlemek dünyada ki en güzel şeylerdendi. Sizce de öyle değil mi? Parlaklıkları insanın içine huzur dolduruyordu. Dünyadan soyutlanıp; uzayda başka diyarlardaydım onlara bakarken. Onlar benim için sadece gökyüzünde duran cisimler değillerdi, hiç arkadaşım yokken dostlarım olmuşlardı. Derdimi anlattığımda ışıltılarıyla bana cevap verirlerdi sanki.

"Benim oğlumun annesi kızmış mı bize?" dedi babam gülümsemesi yüzüne yayılırken, kaçamak bakışlar atıyordu anneme. Evet, annem hamileydi. Bir erkek kardeşim olacaktı. Uzun süreli bir aradan sonra bana kardeş yapmaları pek cazip gözükmese de, çocukları severdim. Bunu sorun etmemiştim o yüzden. Anneme dikkat kesildim, babamın sorusundan sonra. Benim için en iyi çift onlardı bu hayattaki. Bir daha gelsem dünyaya yine onları seçerdim ailem olarak. Onların tatlı atışmalarını dinlemek hoşuma gidiyordu hep.

"Hanimiş benim oğlum, tatile de mi gidermiş benim oğlum." diyerek bir eli direksiyonda, diğer eli annemin karnında yoldan ara sıra ayırıp bakışlarını annemin karnına bakıyordu babam. Yine henüz doğmamış olan oğluyla konuşurken çocuklaşmıştı. Kıskansam mı bilememiştim. Beni unutmalarını istemezdim, ne de olsa onların biricik kızı bendim. "Beni unuttunuz galiba." diye çıkıştım, gözlerimi kısıp onlara bakarken.

"Seni unutur muyuz biz? Güzel kızım benim." dedi annem bana tatlı gülümsemesiyle. Annemin gülümsemesi benim içimde, kuruyan bütün yaprakları yeşertme kapasitesine sahipti. Öylesine bağlıydım ki onlara..

Yeni yaz tatiline girmiştik, herkesin bir 'oh' çektiği günlerdendi yani. Gece yarısını geçmişti saat. Nereden baksanız üç saattir yoldaydık. Tatil yapmaya şehir dışına gidiyorduk. Açıkçası heyecanlıydım. Kim heyecanlanmazdı ki?

Babam, gece yolculuklarını pek sevmezdi. Uyku kontrolü yoktu, gece uyanık kalmaya dayanamazdı. Ama kalacağımız otele girişimizin sabah saatlerinde olması gerektiği için gece çıkmıştık yola. Üç saat iyi dayanmıştı doğrusu. Tahminen varacağımız yere daha iki saat vardı. Bursa'dan Antalya'ya yolculuk yapıyorduk. Saat gece yarısını geçtiği için babamı sağa çekip dinlenmemiz konusunda uyardığımda her defasında dayanabileceğini dile getiriyordu. Benim bile göz kapaklarım ağırlaşmaya başlamışken babamın halini düşünemiyordum bile. Düşüncelerimin yavaş yavaş silinmesine yol açan, artan uyku isteğimdi. Uyku bedenimi ele geçirirken vücudumu büyük bir gevşeme ele almıştı.
*