NEFİL'İM

8.BÖLÜM

Karekterlerim birebir koyduğum resimler değil. Yani değişebilir. Ayrıca Derin  ve Eva nın saçları beline geliyor. 

Şimdiden okuduğunuz için teşekürler. 

İyi okumalar :)

Vücudumun her noktasında hissetiğim acı dayanılmazdı.

Ama durmadım.

Scott'ı kurtarabilirdim. Bunu yapabilirdim. Çok güçlüydü ama o kadar çoklardı ki hepsiyle baş edemezdi. Kimse benden hamle beklemiyordu. Bu avantajı kullanabilirdim.

İçime Daha fazla hava çektim. Havanın  Ellerimde uğuldamaya başladığını hissedebiliyordum. Nefes aldım.  Kalan Son gücümle toplayabildiğim kadar havayı çektim. Ellerimde titreşiyordu. Kullanılmak için bekliyordu.

Ellerimi kaldırdım Scott'a ulşmaya çalışan meleklere doğru çektiğim havayı içimden saldım.

Aman Tanrım başarmıştım! Hepsi havaya uçmuştu. Büyük bir şiddetle yere yapıştırdım. Bu onları öldürmezdi -sanırım Melekler ölümsüzdü - ama bize zaman kazandırırdı. Onlar ayılmadan evimden çıkarmalıydım. Babmla kalan son hatıralarımı silemezlerdi. Eve hiçbirşey olmamalıydı.

Scott'a bakdığımda etrafında bir kaç tane melek vardı.  Gayet rahat görüniyordu. Onlardan daha güçlüydü. Bunu ona bıraktım.

Tekrardan havayı kendime çekmeye başladım. Bu sefer canım yanmamıştı. Vay canına artık havayı daha rahat kontrol ediyordum. Elimdeydi. Sadece kullanılmak için bekliyordu. 

Yere fırlattığım melekleri tekrardan havaya kaldırdım hepsini kapıdan geçiremeyeceğim için ikili ikili kapıdan fırlatmaya başladım.

Gittikce kolaylaşıyordu. Sonuncusunu da fırlattıktan sonra Scott'a döndüm. Bana inanmayan gözlerle bakıyordu. Sanırım onu şaşırtmıştım. Bunu hiç beklemiyor gibiydi.

Hemen yanına koştum. Tanrım çok güçlüydü. Tek başına kaç tane melekle başa çıkmıştı.

"Scott iyimisin?"

"Derin beni çok korkuttun. Benim hatam yanımda destek kuvvet getirmeliydim. Gerçi sen onların yapacağını yaptın ya neyse. Kızım o neydi be.  Hiç beklemiyordum."

Ah bu çocuk gerçekten deliydi. Şu durumda bile gülebiliyordu. Kahretsin dışarıda birisi onları görebilirdi. Sanırım bunu ikimizde aynı anda farketmiş olacağız ki kapıya koştuk.

Kimse yoktu.  Scott'a bakdığımda ikimizde dehşete kapıldık. Gerçekten sadece üç dört dakikada ne yapmış olabilirlerdi.

"Bensiz parti ha hiç yakıştıramadım çocuklar."

Daniel'ın sesiyle kafamı ona  çevirdim.

Scott tam söze başlayacaktı ki Daniel konuştu.

"Endişelenmeyin ben onları ortadan kaldırdım. Yani kaybolmadılar."

Sonra sırıttı ve konuşmaya devam etti.

"Yüzünüzdeki ifadeyi görmeye değerdi,gerçekten."

  Bu çocuk tam bir manyaktı. Scott ve ben  onun üstüne doğru koşmaya başladığımızda onun yüzünde ki ifade de görülmeye  değerdi. Onu iki köşeden kısdırdık. Gülmemek için kendimi zor tutuyordum.

"Hadi ama çocuklar bu size hiç yakışmaz.  Tanrım hemen bana yırtıcı hayvanlar gibi bakmayı kesin!"

Yüzündeki dehşet ifadesine daha fazla dayanamayarak Scott'la beraber kahkahayı bastık.