imaginary friend
; lashton
by : antberry
ทิวทัศน์แปลกใหม่นอกหน้าต่างรถทำให้เด็กน้อยวัยสี่ขวบที่กำลังนั่งแกว่งเท้าเล่นอยู่บนเบาะหลังของรถ อดไม่ได้ที่จะเขยิบขึ้นมาเอาหน้าทาบลงบนกระจกใสๆ และชื่นชมบ้านเรือนที่มีลักษณะคล้ายคลึงที่ถูกคั่นเอาไว้ด้วยรั้วไม้ ความแปลกตาตรงหน้า ช่างน่าชื่นชมเหลือเกิน เด็กน้อยคิด เขาอยากจะอยู่ในนั้น เขาอยากจะเข้าไป
"ว้าว คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ ผมอยากจะเข้าไปในนั้นจังเลย" ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีเฮเซลลุกวาวเมื่อเห็นเด็กเล็กเด็กน้อยพากันวิ่งไล่ไปมาอยู่บริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน ใจน้อยๆ ในอกสั่นระรัวเมื่อเห็นผู้หญิงคนนึงจูงสุนัขตัวโตขนฟูกำลังหันหน้ามาแลบลิ้นให้เขา เขาอ้าปากกว้างพร้อมกับแลบลิ้นกลับไป
"แฮร่ แฮร่"
"แอชตัน! ทำอะไรของลูกน่ะห้ะ กลับลงมานั่งบนเบาะดีๆ เดี๋ยวนี้เลย"
เสียงเอ็ดของผู้เป็นแม่ทำให้เขาจ๋อยลงทันที รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฏบนหน้าก่อนที่เจ้าของชื่อจะยอมกลับลงมานั่งอย่างว่าง่าย
"คุณนี่ เอ็ดลูกอีกแล้วนะ เขายังเด็กหน่า แอชตันเดี๋ยวเราก็จะถึงบ้านของเราแล้วกันแล้วละนะ" พ่อที่กำลังควบคุมพวงมาลัยรถหันมาบอกกับแอชตันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เด็กน้อยรับฟังแล้วก็กลับมายิ้มดังเดิม โดยไม่ลืมพยักหน้าตามด้วยเสียงขานรับตามคำสั่งสอนที่ถูกเลี้ยงดูมา "ครับคุณพ่อ!"
"คุณเอาแต่พูดว่าเขายังเด็กๆ แบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ลูกเราจะโตสักที แกจะห้าขวบแล้วนะคุณ อาทิตย์หน้าก็จะเปิดภาคเรียนแล้วด้วย อย่างไรก็ตามฉันจะให้เขาเรียนเปียโน เขาจะได้มีอะไรไปอวดเพื่อนบ้าง" แอชตันกะพริบตาปริบๆ ฟังคำพูดของแม่โดยไม่เข้าอะไรเลย ทำไมการที่เขาจะไปโรงเรียนใหม่ เขาจะต้องเล่นเปียโนเป็นด้วยล่ะ แต่แอชตันก็ไม่ถามอะไรหรอก เขาได้แค่รับฟังอย่างงงๆ ต่อไปเท่านั้น
