to the moon and black part 3
; mashton
by : antberry
พายุฝนที่โหมกระหน่ำพัดพาบรรดาเหล่าผู้คนที่สัญจรผ่านไปพากันวิ่งวุ่นหาที่หลบกันเป็นจ้าล่ะหวั่น เว้นแต่เพียงชายหนุ่มผมแดงเท่านั้นที่ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่อย่างไร้จุดหมายปลายทาง บนพื้นที่นั่งอยู่เจิงนองไปด้วยน้ำฝนที่ชื้นแฉะซึมผ่านเนื้อผ้าเข้ามาเพื่อพร้อมใจกันสร้างความหนาวเหน็บให้แก่ผิวกายทวีคูณขึ้น
แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่ได้สร้างความรู้สึกใดๆ แก่เขาเลยแต่น้อย
ภายนอกกายตอนนี้กำลังด้านช้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดเผยแสดงออกมา นิ่งเฉยเหมือนถูกปิดกั้นให้รับรู้สิ่งที่อยู่ภายใน มีแต่เพียงตัวเองเท่านั้นที่กำลังรับรู้ถึงความจริงอันแสนเจ็บปวดที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ภายในที่กำลังหวีดร้องซ้ำไปมาให้กับความสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต สูญเสียสิ่งสำคัญเพียงอย่างเดียวในชีวิต สิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้ชีวิตอันน่าสมเพชของเขานั้นดูมีความหมายขึ้นมา
มิลลี่...
เธอเป็นดังแสงสว่างที่ส่องประกายได้เสมอโดยไม่ต้องรอให้ตะวันขึ้น
เธอเป็นดังภูติตัวน้อยที่ฟ้าประทานมาให้ทุกอย่างที่ดูไร้คุณค่าในชีวิตของไมเคิล ได้มีคุณค่ามากขึ้น
เสียงคำรามดังแข่งสู้กับสายฝนที่สาดเข้าใส่ มันถาโถมใส่เขาจนหมดแรงจะลุกขึ้นหาที่กำบังหลบ ปลายนิ้วที่กอดอยู่บนหัวเข่าขยับแน่นไปพร้อมๆ กับฟันแต่ละซี่ที่กระทบโดนกัน สีหน้าในตอนนี้บ่งบอกได้ถึงอารมณ์หลากหลายที่พร้อมจะแสดงออกมาเมื่อยิ่งนึกย้อนถึงภาพการกระทำอันต่ำช้าของเหล่าเศษเดนมนุษย์พวกนั้น ไอ้พวกเวรที่คร่าชีวิตน้องสาวของเขา นึกแต่จะเสพสุขในความต้องการของตนโดยไม่นึกถึงสิ่งที่ชีวิตตัวน้อยๆ จะได้รับ
