Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hepimizin hayatında bir boşluk vardır. Hayat haritamızda bir yerlerde olur o boşluklar. Haritaya bakmakla bulamazsın, keşfetmen gerekir bazen. Bazen de sen bulmazsın, o seni bulur.
Hayatımın boşluğuna düşmüş gibi hissediyordum kendimi onu tekrar gördükten sonra. Öyle bir boşluk ki bu, içinde onunla yaşadığım tüm anılar, sözler, düşünceler, her şey var. Ve o boşluktan çıkmağın sadece bir yolu var: doğru kararı vermek. Eğer yanlış karar verirsen, sonsuza kadar kendi kafanda yarattığın boşluğunda hapis olacaksın. Eğer doğru karar verirsen o boşluktan çıkıp hayatına kaldığın yerden devam edersin.
Rezervasyon yaptırmıştı yani biliyormuydu ki beni göreceğini benşmle bşrlşkte kafede oturacağınıç Kafamı karıştırıyordu her zaman yaptığı gibi
O boşluk yoktu benim kafamda, hayatıma o gelene kadar. Bir düzenim vardı. İnsanlara gülümsemek, onlara iyi olduğumu göstermek, insanlardan uzakken kederimle birlikte yalnız kalmak. Her ne kadar düzen demek için düzensiz olsa da bir düzendi bu benim için. O gelene kadar.
Şuan boşluğun içindeyim. Bir sürü sorular var karşımda. Soruların da cevapları var. Hangisinin doğru şık olduğunu bilmediğim sorular ve cevaplar var karşımda.
Bir kız ve onu terk ettikten iki sene sonra geri gelen bir erkek. Nedenini açıklamıyor. Neden gittiğini söylemiyor. Sadece geliyor ve hiç bir şey olmamış gibi devam etmek istiyor. Kızsa ne yapacağını bilmiyor. 734 gün boyunca beklediği sevdiği insanı affedip tekraren başlaması mı gerekiyordu yoksa hiç affetmeyip onu sonsuzluğuna gömmesi mi gerekiyordu? Belki de hiç bir şey yapmayıp öylece devam etmesi gerekiyordur.
Arabanı en yakın yerde park ettikten sonra küçük el çantamı alıp parka doğru yürümeye başladım. Erkenden uyanmış, kafamdaki boşluktan çıkmak için bir sürü yol deneyip başarısız olduktan sonra parka gelmeye karar verdim.
Telefonumu küçük çantamdan çıkarıp saate baktıktan sonra sessize alıp tekrar çantama attım.
7:07
Yürümeye başlarken kafamın içindeki bir kaç anılar canlanıyordu. Anıların sahibi şuan yürüdüğüm parktı. Bu o parktı. Birlikte gelip ilk pikniğimizi yaptığımız parktı.
Anılar kafamda canlandıkça kalbimde bir acı, karnımda bir burukluk, kafamda bir ağrı yaranıyordu. Gözlerimi sımsıkı kapatarak tüm acıların aynı anda gitmesini istedim, hepsinin aynı anda beni yalnız bırakmalarını istedim, ama olmadı. Gözlerimi tekrar açtığımda o gün geldi aklıma.
Yolun kenarından kocaman, yemyeşil bir ağaç. Ağacın altında kırmızı beyaz piknik örtüsünü açan bir kız, arabadan yemeklerle dolu sepeti getiren bir erkek. Sepetler geldikten sonra hep birlikte örtünün üzerini doldurmağa başladılar. Peynirler, zeytinler, ekmekler, sıcak çikolata, kahve, ve de ıslak kek.
