Հաջորդ օրը կարծես սովորական էր, բայց միայն ես էի այդպես կարծում։ Առավոտյան շուտ արթնացա, երկուսիս համար սուրճ ու նախաճաշ պատրեցի և միասին անկողնում նախաճաշեցինք։ Այսօր նա այնքան տարօրինակ էր, ես էլ անընդհատ ուզում էի նրա կողքին լինել, ոչ մի վայրկյան չէի ցանկանում մենակ թողնել։
Նախաճաշից հետո վեր կացա, նրան էլ օգնեցի վեր կենալ։ Միասին նստած էինք պատժգամբում, իրար ձեռք բռնած, բայց լուռ էինք, ոչինչ չէինք խոսում։
- Նիկոլ, մի մնա տանը դուրս արի զբոսնելու, մենակ էլ կմնամ։ - Ինչ՞պես թե մենակ, չէ Ադամ, չեմ գնա ,- նաա խոր շունչ քաշեց ու շարունակեց նայել ինչ որ աննորոշ կետի։
Ին՞չ էր կատարվում նրա հոգում, ինչ՞ու էր այսօր այդպիսին, ին՞չ էր մտածում կամ զգում։ Ես այնքան հարցեր ունեի, բայց չէի կարող խլել նրա վերջին ուժերը։
- Նիկոլ նորից քաղցած եմ, ուզում եմ մի անգամ էլ քեզ հետ ճաշել ,- մտքերիցս կտրեց ինձ նրա ձայնը։ Ին՞չ է նշանակում մեկ անգամ էլ։ Անհանգստությունս գնալով ավելանում էր։ Վեր կացա գնացի խոհանոց ու նրա սիրած տապակած կարտոֆիլը պատրաստեցի բանջարեղենով։ Այնպես էր ուտում կարծես երբեք կերած չլիներ կամ դա վերջին անգամը լիներ։
Երբ վերջացրեց նորից խնդրեց, որ դուրս գամ տանից, նորից ասացի, որ չեմ գնա։ Պառկել էր անկողնում ու փակել աչքերը, ոչինչ չէր խոսում, բայց երևում էր, որ դեռ արթուն է։
- Նիկոլ մոտ կգաս ուզում եմ գրկել քեզ ,- ասաց նա։ Մոտեցա, պառկեցի կողքին ու ամբողջ ուժով գրկեցի նրան։
- Սիրու՞մ ես ինձ ,- հարցրեց նա։ Տարօրինակ էր, սովորաբար ես էի տալիս այդ հարցը։ - Իհարկե սիրում եմ Ադամ ,- ժպտալով պատասխանեցի ես, նա էլ կարծես վերջին ուժերով ինձ ժպտաց։
- Նիկոլ գնա պատժգամբ, գոնե մաքուր օդ շնչիր ,- ցածր ձայնով ասաց նա։ Համբուրեցի նրան ու դուրս եկա , եթե այդքան շատ է մենակ մնալ ուզում, թող մնա։
Նստած էի դրսում, բայց նա մտքիցս դուրս չէր գալիս։ Կարծես շուտով ինչ որ բան էր լինելու։ Փոշմանեցի, որ մենակ եմ թողել ու ներս գնացի նորից։ Երբ բացեցի սենյակի դուռը, քարացա տեղումս։ Ադամս չկար, նա մահացել էր։ Աչքերը բաաց նորից անշարժ մի կետի էր նայում, բայց արդեն չէր շնչում։ Չգիտեի ին՞չ անեմ, ու՞մ կանչեմ, նրա ծնողներն էլ ուրիշ քաղաքում էին ապրում։ Անհրաժեշտ էր անպայման նրանց տեղեկացնել։
Ես ինքս էլ մահացել էի, այլևս ոչինչ չէի զգում։ Սրտիս փոխարեն կարծես մեծ քարի կտոր լիներ։ Անգամ լաց չէի լինում, չգիտեի դուրս վազեմ օգնություն կանչելու, թե պառկեմ կողքին ու ես էլ մահանամ։ Այս ամենից հետո ին՞չ իմաստ ուներ իմ ապրելը, կյանքս մեկ վայրկյանում կորցրեց բոլոր գույները։
Դուրս եկա տնից, որոշեեցի գնալ իմ տուն, այն մոտ էր, երևի ընկերրուհիս տանը կլինի,, ինչպպես այս ամբողջ ժամանակը, հիմա էլ ինձ մենակ չի թողնի։
Երեկոյան այնքան շատ մարդ էր հավաքվել՝ նրա ծնոողները, բարեկամները, ընկերները, որոնք այքան ժամանակ չգիտես էլ թե որտեղ էին։ Ես այնքան էի ուզում մոտենալ նրան, բայց չէի կարողանում ․․․ էլ չկար նրա ջերմությունը։ Սրտիս մեջ այնքան խոր ցավ կար ՝ անասելի, անբացատրելի։ Էէլի գլխումս անորոշություն էր տիրում։ Անհրաժեշտ էր՞ շարոունակել ապրել, թե արդեն ամեն ինչ վերջացել էր, նա իր հետ իմ կյանքն էլ էր գերեզման տանում։;
Հաջորդ օրը նրաա հուղարկկավորոությունն էր։ Նրա մայրը ոչ մի րոպե ինձնից չէր հեռանում ․․․ նրա մարմնիի հետ իմ սիրտն էին հողին հանձնում։ Այնքան էի լաց եղել, որ ինձ թվում էր աամբոողջովին քամվել եմ, թթվում էրր, թե այդ ցավը երբեք սրտիցս դուրս չի գա ու ինձ կուղեկցցիի ամբողջ կյանքիս ւննթացքում։ Ես դեռ նրան նոր գտած ևս մեկ անգամ կորցրի, ուղղակի այս անգամ նա իսսկապես գնաց անվերաադարձ։ Եթե ես իմանայի նրան ոչ մի վայրկյաան մենակ չէի թողնի։ Հիմա արդեն ուշշ էր ինչ որ բան փոխելու համար, նա չկար, հեռացել էր ու ցավալին այն էր, որ ես դա գիտակցում էի։ Ինձ միայն մնում էր համակերպվել, ապրել այդ ցավը սրտումս կամ մահանալ ու գնալ նրա ետևից ․․․
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
