Gekozen

Inschrijven

Ik zat op de grond van een zaal vol met mensen. In de verte hoorde ik glass breken en ik probeerde op te staan maar het lukte niet. Het was alsof ik vast was geplakt aan de vloer van de koninklijke feestzaal. Ik keek om mij heen, zoekend naar een bekende gezicht maar het leek alsof iedereen een masker op had.

"Pap! Mam! Help me." Schreeuwde ik, mijn stem klein en hoog wat mij liet schrikken. Nog een knal en een andere raam viel in stukjes op de grond. Op eens zag ik een zwarte kroon mij kant toe rollen. Het stopte voor mijn voet en toen zag ik dat er bloed erop zat. Ik probeerde weer te schreeuwen toen ik opgetild werd.

"Rustig lieverd. Ik ben bij je." Ik herkende die stem als geen andere. Ik draaide me om en zag mijn vaders gezicht.
"Pap. Mam, waar..."
"Ze is veilig. We moeten hier weg." Zonder veder iets te zeggen sloeg mijn vader zijn arm om mij heen en leide ons naar een andere kamer. Hij stopte voor de deur en gaf mij een kus op mijn voorhoofd.
"Ashlin, ik moet weer terug. Wat je ook doet, onthoud dit goed lieverd..." We hoorden nog een knal en vallen op de grond. Tranen rolde over mijn wangen, ik kon niets meer zien.
"Lieverd kijk mij aan." Toen ik mijn tranen droog had gemaakt, keek ik hem aan, zijn marine blauw jas was onder de bloed.
"Pap, jouw jas."
"Ashlin, volg mijn stappen." Ik keek niets begrijpend aan. Hij gaf mij nog een kus op mijn voorhoofd voordat hij mij de kamer in duwde.
"Ik hou van je, Ash." De deur ging dicht. Ik begon te hyperventileren als de kamer kleiner begon te worden...

Ik werd zwetend wakker. Zelfs toen was ik nog aan het hyperventileren. Ik sloeg de dekens van mijn af, drukte mijn rug op de hoofdeinde van mijn bed en trok mijn knieën naar mijn borst. Ook in mijn suite kon ik nog last krijgen van claustrofobie na een van die dromen, dromen, of beter gezegd nachtmerries, die ik had gekregen na de inval. Ik heb nog nooit begrepen wat mijn vader had bedoeld met 'volg mijn stappen' en ik zou het waarschijnlijk nooit begrijpen. Maar dat was iets dat nooit veranderd in elke droom ik had.

Mijn moeder kwam rennend mijn suite in. Ze had een glas water bij zich en pakte twee paracetamols uit mijn bureaula, ze zette het op mijn nachtkastje toen ze naast mij kwam zitten op het bed. Ze wist dat ik altijd hoofdpijn kreeg na de hyperventilatie.
"Het is okay lieverd. Ik ben bij je." Zei ze met haar zachte stem, ze pakte mijn hand en kneep er in. "Wat zie je?"
Van mijn psycholoog moet ik altijd 3 dingen die ik zie, hoor en aanraak beschrijven. Daardoor kan ik weer terug komen naar mijn oude zelf.
"Blauwe sjaal op mijn bureaustoel..." Ik keek nog eens rond. Het was moeilijk om te concentreren op een ding "Ik zie... Ik zie dat de deur naar mijn badkamer nog open is..." Ik keek mijn moeder aan. Ze was even rustig als altijd maar ik wist dat ze alleen maar dapper deed zodat ik niet helemaal instort. "De bloem op je ketting. Een roos."

Ik adem diep door mijn neus en uit door mijn mond. Ik was weer gestopt met hyperventileren toen ik echt besefte dat mijn moeder naast mij zat.
"Was ik weer aan het schreeuwen?" Mijn moeder knikte. Ik deed mijn ogen dicht en kreunde. "Sorry mam."
"Dat is geen probleem schat... het... het is jouw manier om er mee om te gaan."
"Ik wou dat het niet zo was." Fluisterde ik. Mijn moeder aaide mijn arm zoals ze altijd deed als ik me niet lekker voelde.
"Dat weet ik lieverd... Misschien is het beste als je mee doet met de selectie."

Ik was geschokt. Ik had nog nooit verwacht dat mijn moeder dat zou zeggen. Ze had altijd een hekel aan de kasteel zelfs toen ze een kind was en vaak bij haar tante, de koningin van de UK, op bezoek ging.
"Wacht wat?"
"Ik ben nog steeds niet blij met jouw keuze, maar die moet ik respecteren. Als jij het nodig vind om terug te gaan dan begrijp ik dat."
"Mam.." Ik wist niet wat ik moest zeggen. Diep in mijn hart wist ik dat ik terug moest. "Volg mijn stappen." Dat is wat mijn vader tegen mij zei en hij heeft veel stappen gezet in de kasteel. Ik omhelsde mijn moeder. "Dank je"
"Morgenochtend gaan we samen naar de gemeentehuis. Maar eerst wil ik je nog iets geven." Ze naam haar verlovingsring af. Het was een kleine, zilveren ring met kleine diamanten. Ik had het altijd mooi gevonden. Het was simpel maar op een mooie en zachte manier. "Dit ring was ooit van jouw oma."
"Oma Joselie?"
"Nee, de oma van jouw vaders kant, Mariella. Jouw vader zei dat wat ze ook deed en hoe slecht het ook ging met werk zoeken, dat zij nooit dit ring ging verkopen. En voor dit ring kan je minsten 3 maanden goed van eten." Zei mijn moeder voordat ze de ring om mijn vinder deed. "Jou vader zei dat dit ring al generaties lang in de familie mee is gegaan en nu is het van jouw."
"Bedankt. Het is prachtig." Mijn moeder kuste mijn voorhoofd nog een keer.
"Ga jij maar weer slapen lieverd. Morgen gaan wij die brief inleveren." Zei ze voordat ze de kamer verliet. Ik naam de paracetamols en dronk wat water voordat ik weer in slaap viel.

~:~:~

Ik keek in de spiegel nog een keer om zeker te weten dat mijn makeup nog goed zit. Vandaag was de dag om het inschrijfformulier in te leveren en het was algemeen bekend dat zij ook een foto nemen van alle deelnemers. Het was niet een loterij zoals veel mensen denken maar het wordt echt naar je afkomst en wat je kan bieden aan het koninkrijk, en voor zover ik wist, had ik een goede voorsprong op iedereen in Dakota.

Natalie kwam mijn kamer binnen met mijn wasgoed. Ook al was ze de hoofd van het huishouden en had ze andere zessen om haar te helpen, vond ze altijd fijn om bijna alles zelf te doen.
"Lieverd je ziet er werkelijk prachtig uit" zei ze. Ik glimlachte. Natalie is een van de liefste personen die ik ken. Ze is altijd een soort van tante voor mij geweest en haar zoon, Oliver, is mijn beste vriend.
"Dankje Nat."
"Ben jij er klaar voor?" Ik zuchtte was ik er klaar voor? Ik haalde mijn schouders op.
"Om eerlijk te zeggen heb ik geen idee. Maar als ik het niet doe denk ik dat ik spijt van ga krijgen."
"Dat is altijd wel zo. Ik zeg pak je kans. En als je Oliver tegen komt zeg maar dat zijn moeder hem mist."
"Wij krijgen het pas vrijdag te weten wie er naar toe gaat Nat." Ze glimlachte en gaf mij een schouderklopje.
"Ik weet zeker dat jij wordt gekozen. Je moeder wacht op jou, zei ze. Dus als je klaar voor bent. Kunnen jullie gaan." Ik keek naar beneden. De ring die mijn moeder aan mij had gegeven heb ik om een ketting gedaan. Het voelde te waardevol om zomaar om mijn vinger te doen. Ik raakte mijn ketting aan, knikte, en ging mijn moeder tegemoet in de woonkamer.

Het was werkelijk een prachtige dag. Maar de rit naar de gemeentehuis duurde meer dan normaal. Er waren te veel auto's op de weg. Waarschijnlijk mensen die net op de laatste moment nog willen inschrijven, maar in mijn ooghoek zag ik ook een paar tv busjes.

Mijn moeder pakte mijn hand en kneep het fijn. "We kunnen ook nog terug gaan en dit allemaal vergeten. Het is jouw keuze." Ik haalde deep adem en stapte uit de limo. In een paar minuten waren mijn moeder en ik omringd door paparazzi. Gelukkig hadden wijn Erik, mijn moeders persoonlijk bodyguard, mee gevraagd anders hadden we nooit in de rij kunnen staan.

"Mevrouw Davis, wat vind u dat uw dochter nu doet? Om terug te gaan naar de plaats delict?"
"Ashlin is dit een publiciteit stunt? Wie heeft het bedacht?"
"Ashlin wij willen het weten. Ben je echt verliefd op prins Cameron of doe je dit voor de kroon?"

Al die vragen bleven in mijn hoofd. Prins Cameron is zeker knap, maar veder dan dat ging mijn kennis niet. De enige keer dat ik minder dan 3 stappen van de koninklijke familie was, was in de bunker waar ik de meeste tijd bewusteloos doorbracht.

Al snel genoeg was ik aan de beurt. Ik signeerde de formulier zodat ze wisten dat wat ik in de formulier had gezet de waarheid was en dan was het tijd voor de foto.

"Okay, sweetie, kijk maar gewoon in de camera." Zei de nogal enthousiaste fotograaf. Ik draaide mijn hoofd een beetje naar links. En hij naam de foto.
"Dat was prachtig, baby. maar natuurlijk. Je bent voor het vak geboren. Succes.

(1517 woorden)