Stay Alive | TYLER JOSEPH

3.

O 6.30 obudził mnie dźwięk budzika. Znienawidzony od tylu lat. Ciągle przerywający mi sen i doprowadzający do szału. Mając jednak świadomość że jest już maj i został mi tylko miesiąc nauki, a potem wystawianie ocen i 3 tygodnie chodzenia do szkoły i nic nie robienia, czułam się lepiej. Zeszłam na dół do kuchni by zrobić sobie herbatę i może coś do zjedzenia. Wybór padł jednak tylko na herbatę. Wstawiłam wodę i przygotowalam w tym czasie kubek. Włożyłem do niego torebkę z moją ulubioną herbatą o smaku owoców leśnych i zalalam gorącą wodą z czajnika. Na lodówce wisiała kartka od taty.
" Musiałem dzisiaj pilnie leciec samolotem do Los Angeles załatwić jeszcze plany związane z poprzednim mieszkaniem. Nie będzie mnie przez 4 dni. Bądź ostrożna proszę i dbaj o siebie. Kocham Cię. Tata. "
Czyli zostałam sama w domu na 4 dni. O niczym bardziej nie marzyłam jak tylko zostaniu w nowym mieście, którego nie znam, na tak długo. Zabrałam herbatę i poszłam do pokoju po ciuchy. Odstawilam kubek z cieczą do wystygniecia i zaczęłam dobierać jakieś elementy odzieży. Nie miałam żadnych długich spodni. Żadnych. Mimo wysokiej temperatury na dworze nie miałam zamiaru zakładać spodenek, głównie ze względu na te siniaki zaistniale po wczorajszym incydencie. Jednak nie miałam wyboru. Musiałam je założyć. Wzięłam z szafy zwykłe dżinsowe szorty z wysokim stanem, biały crop top i na to szarą bluzę z czarnym zamkiem. Chociaż zakryje moje blizny i siniaki na nadgarstkach. Zawsze zakładałam bluzę lub jakieś bluzki z długim rękawem. W wieku 15 lat wiele razy się samookaleczalam. Doszło także do dwóch nieudanych prób samobójczych. Mam od łokcia w dół wiele blizn. Nie jest ich za dużo, ale są. Zawsze robiłam to wyżej by w razie podwiniecia rękawu nie było tego widać. Z czasem doszłam do wniosku że i tak mi to nie pomoże, a jedynie zniszczy przyszłość. Był to wiek kiedy zaczęłam myśleć bardziej przyszłościowo. Myślałam o pracy, rodzinie. O szkole. Jaki nauczyciele mieliby stosunek do uczennicy która nie radzi sobie z własnymi problemami. Potem zaczęłam prowadzić pamiętnik. Przelewanie emocji na kartki dawało jeszcze większą ulgę. Z czasem zaczęłam robić to codziennie i jeden mały pamiętnik zamienił się w trzeci już dziennik zapelniona wspomnieniami, wzorami i rysunkami. Uwielbialam to robić. Mimo częstego braku weny i chęci.

Spakowalam plecak, umylam się i byłam już gotowa do wyjścia. Przystanek autobusowy mam zaraz pod domem, a mój autobus będzie dopiero o 7.38. Była 6.58. Miałam jeszcze 40 minut. Wzięłam telefon i herbatę i zaczęłam przeglądać internet popijając co jakiś czas. Nic ciekawego się nie doszukalam. Była już 7.35 więc szybko schowałam telefon do kieszeni i zabrałam plecak. Wychodząc z pokoju zauważyłam leżący na łóżku dziennik jednak nie miałam czasu by go schować. Przy wyjściu założyłam swoje bordowe vansy i wyszłam zakluczajac drzwi. Zauważyłam już jadący w oddali autobus linii 21. Podeszłam do zatoczki i gdy tylko autobus się zatrzymał, wsiadlam zajmując pierwsze lepsze wolne siedzenie. Jechałam podziwiając wspaniałe widoki mojego nowego miasta. Jak się okazało przed szkołą, moim autobusem nie jeździ tak wielu uczniów, więc bez problemu będzie można znaleźć jakieś miejsce i uniknąć konfrontacji z kimś innym.

Na sam widok szkoly przeszedł mnie dreszcz. Wyciągnęłam z plecaka rozpiskę lekcji i planu szkoły. Pierwsza matematyka w sali nr. 1. Od zawsze lubiłam matematykę. W poprzedniej szkole zdobywałam liczne nagrody i wyróżnienia w tej dziedzinie. Byłam chodzącym przykładem tego, że mimo wielu problemów, niechęci i niskiej średniej, można zdobywać osiągnięcia w tak, według niektórych, trudnym przedmiocie. Moja nauczycielka powtarzała, tak samo jak i ja teraz, że w matematyce nie ma nic do nauki. Jest sama logika i sensowne myślenie.

Stałam już dumna przed salą, 3 minuty przed dzwonkiem, gdy nagle ktoś zaczął mnie laskotac. Odwróciłam się i zauważyłam uśmiechniętego od ucha do ucha Tyler'a.