Shhh...

Κεφάλαιο 32ο

Κεφάλαιο 32ο

Ο Μάνος κατέβηκε στο υπόγειο της εταιρίας. Ο φύλακας όμως του απαγόρευσε την είσοδο. "δεν μπορώ να σας αφήσω κύριε Κωνσταντινίδη εντολή του μεγάλου αφεντικού"

"Καταλαβαίνεις σε ποιον μιλάς είμαι σίγουρος πως ο κύριος Δούκας..."

"Ο κύριος Χαράλαμπος Δούκας έδωσε την εντολή, μέχρι την επιστροφή του από το ταξίδι πέρα από το γιο να μην έχει κανείς άλλος πρόσβαση στα αρχεία"

Προσπάθησε να τον συνετίσει... "διακινδυνεύεις τη θέση σου"

"Εάν παρακούσω θα τη χάσω σίγουρα" απάντησε περήφανα ο φύλακας.

Ο Μάνος έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι. Η απουσία του Δούκα τον βόλευε, θα είχε την ευκαιρία να συλλέξει και άλλες πληροφορίες για τις ατασθαλίες του ομίλου. Σαφώς όμως είχε σκοπό να ξεφορτωθεί μια και καλή το υλικό των καμερών. "να πάρει" είπε από μέσα του εκνευρισμένος. Χρειαζόταν να κινηθεί πιο γρήγορα, εάν αποσπούσε την προσοχή του Άλκη ίσως να είχε μια ελπίδα να ξεφύγει. Κάποιες ώρες αργότερα θα συναντούσε την Ελεονόρα. Την ένιωθε δικό του άτομο πλέον και θα προχωρούσε σε μια εξομολόγηση δίχως ίχνος αξιοπρέπειας.

Η Ζωή επισκέφτηκε το μαγαζί το κατάστημα από το οποίο κόπηκε η απόδειξη. Μια καλοσυνάτη γυναίκα την χαιρέτησε. Κρατούσε μια φωτογραφία του πατέρα της στο χέρι.

"Καλημέρα σας" είπε με βραχνή φωνή γεμάτη άγχος.

"Καλημέρα κορίτσι μου πως μπορώ να σε βοηθήσω;" ρώτησε η γυναίκα που σηκώθηκε χαμογελαστή όρθια.

Δεν ήξερε πως να ξεκινήσει, ίσως να έψαχνε βελόνα στα άχυρα. "κάποιους μήνες πίσω ένας κύριος, ο πατέρας μου επισκέφτηκε το κατάστημα σας" της έδειξε τη φωτογραφία... "τον είχα χάσει"

Το πρόσωπο της φωτίστηκε... "τον θυμάμαι φαινόταν τρομαγμένος, ερχόταν καμιά φορά διότι αυτός ο δρόμος οδηγεί στην πίσω μεριά του νεκροταφείου μετά τη διάβαση του τρένου"

Αμέσως εκείνη αναθάρρυνε.. "αλήθεια; θέλω να πω ήταν μόνος; σας είπε κάτι;"

"Φαινόταν ταλαιπωρημένος του είχα προσφέρει νερό και αγόρασε κάτι αλλά δε θυμάμαι τι" έξυσε το κεφάλι της μπερδεμένη "είναι καλά κόρη μου;"

Η Ζωή δεν απάντησε... "κάτι άλλο;" ρώτησε ενώ ακούμπησε τη μεριά της καρδιάς για λίγο.

"Έλεγε ένα όνομα... Ζωή μου φαίνεται αυτό κόρη μου"

Κόντεψε να βάλει τα κλάματα μπροστά στη γυναίκα αλλά συγκρατήθηκε στο τέλος. Την ευχαρίστησε, βγήκε από το μαγαζί και συνέχισε την κατηφόρα προς την διάβαση. Ίσως κάποιος άλλος να είδε κάτι εκείνο το βράδυ. Πρόσεξε πως υπήρχαν κάμερες δεξιά και αριστερά στις κολόνες για λόγους ασφάλειας. Πέρασε τη διάβαση και προχώρησε. Σταμάτησε σε ένα δεύτερο μικρό μαγαζάκι. Είπε να δοκιμάσει την τύχη της. Πάλι είπε τα ίδια ενώ έδειξε τη φωτογραφία του πατέρα της. Δεν πίστευε στα αυτιά της η γυναίκα επίσης τον θυμόταν.