Shhh...

Κεφάλαιο 45ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45o

Ο Άλκης ξύπνησε το πρωί απότομα. Ξαφνικά δεν ένιωθε την παρουσία της δίπλα του. Σχεδόν πετάχτηκε όρθιος γεμάτος αγωνία. Φώναξε το όνομα της κάμποσες φορές αλλά μάταιος κόπος. Η Ζωή είχε πάρει ήδη το δρόμο της επιστροφής με βαριά καρδιά. Κάποτε είχε προστατέψει το λάθος άτομο τώρα όμως όφειλε να προστατεύσει τον άνδρα που αγαπούσε.

"Να πάρει Ζωή πανάθεμα σε" γρύλισε ενώ άνοιγε όλες τις πόρτες του σπιτιού. Κανείς όμως... έμεινε ολομόναχος παρέα με πρωτόγνωρα συναισθήματα, τύψεις, θυμός για την αγάπη που κατάκαιγε τα σωθικά... μίσος γι' αυτούς που του έκλεβαν την ευτυχία και μοναξιά, ναι μοναξιά δίχως τη δική της παρουσία.

Βρήκε ένα σημείωμα, το διάβασε προσεχτικά. Γινόταν μέσα σε τρεις σειρές να αποτυπωθεί το μεγαλείο μιας γυναικείας ψυχής...

Χαίρομαι που έστω και αργά διαπίστωσα πως η ευτυχία υπάρχει, την βρήκα στα μάτια σου. Η αγάπη λυτρώνει, η αγάπη εξουσιάζει και σε παρασέρνει. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή αλλά ένα πράμα έμαθα πως όταν αγαπάς προστατεύεις. Τι είναι η αγάπη άραγε; Έχω την απάντηση, όλα αυτά που έζησα χθες το βράδυ μαζί σου...

Να προσέχεις...

Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια ενώ τσαλάκωσε το χαρτί. Τον άφησε για να τον προστατεύσει.. "εσένα θέλω μόνο εσένα" μουρμούρισε ενώ η καρδιά του χτυπούσε δυνατά.. "εάν πονάει έτσι η αγάπη δε τη θέλω γαμώτο, δε τη θέλω" φώναξε μπερδεμένος. Γνώριζε πολύ καλά πως την είχε χάσει, πως δε τον άφηνε να ''καταστραφεί''. Για δυο μέρες έμεινε κλεισμένος στο σπίτι, σκεπτόμενος όλες τις επιλογές. Καμιά δεν του άρεσε, ίσως η τιμωρία του ήταν η δυστυχία, η απώλεια της πραγματικής αγάπης. Ο ίδιος είχε πράξει πολλά λάθη και το χειρότερο ουδέποτε του δόθηκε η ευκαιρία να εξιλεωθεί....

Η Ζωή περίμενε το λεωφορείο. Μόνο τα μάτια φανέρωναν την ευτυχία. Ήταν απολύτως βεβαία για την απόφαση. Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, ένα μίσος που γέννησε την αγάπη και μια αγάπη άλλη όμως, η οποία κάηκε στην πυρά. Δε βιαζόταν πλέον, έχασε το ένα λεωφορείο, θα περίμενε το επόμενο. Είχε το χρόνο όλου του κόσμου μπροστά της, αβίαστα... χωρίς φόβο θα πορεύονταν από εδώ και πέρα.

Όταν επέστρεψε σπίτι η Χαρά δεν τόλμησε να τη ρωτήσει. Ούτε καν απάντησε στην ερώτηση της... "είμαι τρελή έτσι δεν είναι; πες μου πως είμαι τρελή!!"

Η Ζωή δεν έλαβε καμιά απάντηση δυστυχώς, μέσα της γνώριζε πως ήταν γνωστική, ελεύθερη να κάνει λάθη. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και το μυαλό ταξίδευε σε εκείνον, μονάχα σε εκείνον...