Shhh...

Κεφάλαιο 13ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13ο

"Πρέπει να δω και τον πατέρα μου αργότερα, μου έχει λείψει" του είπε η Ζωή καθώς χάζευε έξω τη διαδρομή. Μέσα σε ένα τέταρτο ήθελε να ρουφήξει όλες τις εικόνες μαζεμένες. Χαμογέλασε όταν είδε μια μαμά να μαλώνει το μωρό της..."Τη βλέπεις... έτσι θα είμαι και εγώ μαζί με τον Ανδρέα..." συμπλήρωσε ευτυχισμένη, που το μαρτύριο της έλαβε τέλος επιτέλους.

Ο Μάνος δεν απάντησε όμως, η καρδιά του σφιγγόταν κυριολεκτικά... πως μπορούσε να αποδώσει με τρεις λέξεις την αλήθεια... πως μπορούσε να αποκαλύψει σε μια μάνα μια τραγική απώλεια. Η μοίρα συνέχιζε να τους παίζει ύπουλα παιχνίδια. Μετανιωμένος και βυθισμένος σε πιο δαιμονικές τύψεις προτίμησε τη σιωπή... άλλαξε κουβέντα επίτηδες... "μήπως θες να δεις τον πατέρα σου πρώτα, μπορώ να σε πάω στην κλινική..."

"Θέλω να δω το μωρό μου... μα τι στην ευχή έχεις πάθει Μάνο;" ρώτησε επίμονα. Διάβαζε το πρόσωπο του διάβαζε πως κάτι κακό είχε συμβεί. Ένα σφίξιμο στο στομάχι την τάραξε κυριολεκτικά.

Δεν είχε λόγια όμως, τόσες μέρες πάλευε απέναντι σε ένα καθρέφτη να ανακαλύψει τις κατάλληλες λέξεις... αλλά και πάλι όλα έμοιαζαν σαν μια καλοστημένη φάρσα. Η Ζωή δεν θα τον πίστευε, θα τον έλεγε ψεύτη, θα τον κατηγορούσε πως δεν πρόσεξε το γιο τους. Και όμως έκανε οτιδήποτε ανθρωπίνως δυνατό να τον κρατήσει στη ζωή. Στο ίδρυμα τον πρόσεχαν, του χάριζαν την αγάπη απλόχερα αλλά ο μικρός όμως είχε ένα θέμα υγείας, σοβαρό πρόβλημα. Όταν οι γιατροί διέγνωσαν την ασθένεια, ήταν ήδη αργά, το αγγελούδι τους έπαθε σηψαιμία.... αυτό ήταν έσβησε μέσα σε ένα βράδυ αφού νοσηλεύτηκε για μέρες στην εντατική μονάδα θεραπείας. Η καρδιά του δεν άντεξε, ήταν σαν το σώμα του να έκανε επίθεση στα όργανα του... Όλα ξεκίνησαν με ένα κρυολόγημα, ο βήχας δεν υποχωρούσε, ο πυρετός παρέμενε παρόλο τη χρήση αντιβιοτικών... Έφυγε από κοντά τους μερικούς μήνες πριν αλλά όλοι προτίμησαν να της το κρατήσουν μυστικό. Ιδέα της μητέρας του περισσότερο που τον στήριζε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Τώρα όμως ήρθε να το μάθει και η Ζωή. Κάλεσε στο ίδρυμα τόσο τη μητέρα του όσο και τη φίλη της τη Μαριάννα. Όλοι μαζί ίσως κατάφερναν να απαλύνουν λιγάκι από το πόνο της...

"Μάνο γιατί δε μιλάς; τους τελευταίους μήνες δεν μου έστειλες καμιά φωτογραφία του μικρού..." του είπε απότομα... "λέγε"

Κόντευαν να φτάσουν στο ίδρυμα, πέντε λεπτά ακόμη... "Ζωή υπάρχει κάτι που πρέπει..."