Shhh...

Κεφάλαιο 21ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο

Καθόταν πάνω από το προσκεφάλι της. Εκείνη είχε ιδρώσει ενώ το κορμί της έκανε μικρούς σπασμούς. Δεν έφυγε από κοντά της όλο το βράδυ. Άκουγε το μηχάνημα δίπλα της και γυρνούσε σελίδες πίσω στο παρελθόν. Κάποτε είχε βρεθεί στην ίδια θέση, κοντά σε μια άλλη γυναίκα, την οποία όμως την έκλεψε ο θάνατος με το πιο ύπουλο τρόπο. Ενστικτωδώς άρπαξε ένα χαρτομάντιλο για να της σκουπίσει το μέτωπο, μηχανική κίνηση δίχως λογική. Όχι δεν ήταν χαρούμενος που την έβλεπε έτσι στο κρεβάτι του πόνου, την ήθελε δυνατή στα πόδια της για να τη ταλαιπωρήσει και άλλο. Είχε σχέδια τουλάχιστον έτσι πίστευε, νόμιζε πως είχε το πάνω χέρι στην κατάσταση αλλά πολλές φορές ακόμη και οι πιο τέλειοι υπολογισμοί έπεφταν έξω, πρόσημα, πλην, συν, επί δεν είχαν σημασία όταν το τελικό αποτελέσματα ήταν ήδη προαποφασισμένο.

"Γίνε καλά" πρόσταξε, ενώ δεν του άρεσε το τρέμουλο στη φωνή καθόλου. Φανέρωνε μια αδυναμία, οίκτο και δεν είχε μάθει να λυπάται τους ανθρώπους, όχι αυτούς που ήταν κατώτεροι από εκείνον.

Αμέσως είδε να κουνάει τα δάχτυλα, είδε ένα μικρό σπασμό στο πρόσωπο. Είχε αρχίσει να συνέρχεται επιτέλους. Άφησε το χαρτομάντιλο να πέσει κάτω σαν να ήταν αηδιασμένος που την ακούμπησε για λίγα δευτερόλεπτα. Δεν είχε νόημα να μείνει άλλο κοντά της.

"Από εδώ και πέρα θα σε φωνάζω και θα έρχεσαι" πρόσταξε πριν εξαφανιστεί. Πράγματι μερικές μέρες αργότερα θα τη φώναζε, εκείνη θα έτρεχε αλλά η μοίρα θα τους έπαιζε ένα αστείο παιχνίδι.

Επέστρεψε στο αυτοκίνητο, εκεί τον περίμενε ο Μάριος. "το μισώ όλο αυτό" ψέλλισε.

Ο σωματοφύλακας πήγε να απαντήσει αλλά τον απέτρεψε. "μην μιλήσεις δε θέλω να μου πεις, δε θέλω να ακούσω κανέναν.

Τον κοίταξε από τον καθρέφτη μονάχα ενώ κούνησε το κεφάλι.

"Μη πεις τίποτα" τόνισε αυτή τη φορά με θυμό. "το μισώ όλο αυτό, σε λίγο θα την λυπάμαι" ναι φοβόταν τη λύπη και τις τύψεις όχι από το πιο δύσκολο μάθημα σε ζητήματα καρδιάς. Δεν υπήρχε σωστό και λάθος, λογική ή παραλογισμός, έφτανε ένα χτύπος, έφτανε ο φόβος της φυγής για να σε κάνει να νιώσεις μικρός, ευάλωτος και τελικά έρμαιο μια μικρής λέξης όπως ο έρωτας. Ναι ο Άλκης Δούκας θα μπλέκονταν στα δίχτυα του ποιου δυνατού ιστού, παγιδευμένος ανάμεσα σε αλήθεια και ψέματα, μυστικά και αποκαλύψεις, θα μετατρέπονταν στο τέλος σε μια μηχανή πάθους και εκδίκησης για άλλους λόγους. Τότε κανείς δεν τον εμπόδιζε, μάλιστα ένα ζευγάρι μάτια θα τον εξωθούσαν στην απόλυτη τρέλα.