It's too cold outside (for angels to fly)

Rozdział XIX

    Nie mam pojęcia kiedy pojawi się następny rozdział, wyjeżdżam za granicę, więc nie będę miała czasu na pisanie. Nie przedłużając zapraszam na rozdział numer 19 :) zostawiajcie po sobie komentarze (((!!!!!!!)))))

enjoy xx

Poczuł znajomy dotyk na twarzy, Louis klęknął naprzeciw niego i ujął jego twarz w swoje niewielkie dłonie. Kciukami starł łzy spływające po jego policzkach i patrzył na niego udręczonym wzrokiem. Harry uspokoił się, po dłuższym czasie mógł już normalnie oddychać. Po napadzie złości nie pozostało nic poza szkłem na podłodze i krwi spływającej z jego dłoni na panele. Gniew zastąpiło zmęczenie, rezygnacja i wstyd. Louis patrzył na niego, jakby to on był chory i potrzebował opieki. Zawsze tak było, a to Louis potrzebował by ktoś się nim teraz zajął. W Harry'ego uderzył fakt, że to właśnie dlatego Louis milczał przez cały ten czas, nie mówił mu o niczym, bo bał się jego reakcji. Bał się, że zrobi coś głupiego, jak na przykład rozbicie lustra i pokaleczenie sobie ręki.

-Już w porządku-zamknął oczy hamując kolejne łzy, przysiągł sobie, że nieważne jak okropnie będzie się czuł, to Louis zawsze będzie na pierwszym miejscu- Przepraszam za bałagan- zerknął na podłogę i lekko się skrzywił.- Zaraz to posprzątam i obiecuję, że będziesz miał we mnie oparcie. Nie ważne co się będzie działo, będę przy tobie już zawsze.

Louis posłał mu uśmiech w którym Harry wyczytał wszystkie jego emocje, cały strach o niego i o to co przyniesie przyszłość wymieszany z ogromną ulgą i ufnością. Harry tak bardzo chciał go pocałować...

- Dziękuję- Louis podniósł się na nogi i wyciągnął dłoń, którą Harry ujął lewą, nie pokaleczoną ręką.- A teraz chodź do łazienki, muszę cię opatrzyć.

*

Harry przeczesał włosy palcami i spojrzał w lustro. Wyglądał dobrze w dopasowanym garniturze. Był trochę zdenerwowany, martwił się dzisiejszym wydarzeniem i tym, co będzie później. Zastanawiał się jak radzi sobie Key.

*

Pierwszy raz był świadkiem omdlenia Louisa, kiedy razem z Key spacerowali po parku. Po nocnym, letnim deszczu trawa wciąż kryła się pod cieniutką warstwą wilgoci. Słońce prażyło, sprawiając, że powietrze wydawało się gęste i gorące. Key szła podskakując wesoło między nimi, trzymając ich za ręce. Harry był zadowolony, że mała nie jest jeszcze w fazie "chodzenie za rękę jest dla dzieci" i bez skrępowania wywija ich splecionymi dłońmi w powietrzu. Key właśnie opowiadała oburzona o niegrzecznej koleżance z pokoju, która próbowała bez pozwolenia wziąć jej farby, Harry zrobił poważną minę, przyznając, że dziewczynka zachowała się bardzo nieładnie, żeby później posłać rozbawione spojrzenie Louisowi.

Louis wyglądał jakbym z trudem utrzymywał pionową postawę, jednak posłał mu słaby uśmiech, próbując przekonać go (jak i pewnie siebie samego), że wszystko jest w porządku.

-Key, skarbie,- Harry przyklęknął, zwracając się do niej z jak najpogodniejszym wyrazem twarzy na jaki było go stać- Co powiesz na gofry? Może polecisz do cukierni i kupisz nam po jednym?

Key uśmiechnęła się i z zapałem pokiwała głową. Harry podał jej banknot i przyglądał się jak przeszła przez ulicę, dopiero kiedy upewnił się, że dziewczynka jest bezpieczna odwrócił się do Louisa. Chłopak chwiał się na nogach, był biały jak ściana a na jego czole widać było kropelki potu. Harry rozejrzał się i niemal zaciągnął przyjaciela w stronę najbliższej ławki.