PSYCHO HEART: ZEUS CREED

Chapter 5 - When killing is the only way

CHAPTER 5 - When killing is the only way

Story behind Maly

Nanginginig na dahil sa sobrang sakit ang buong katawan ko. Hindi ko mabilang kung ilang malulutong na suntok at tadyak na ang inabot ko.

'Dalawa lang ang pagpipilian mo bata, ang pumatay para mailigtas ang sarili mong buhay, o ang mamatay para sa buhay ng iyong kalaban'

Paulit-ulit iyong naglalaro sa aking isipan habang nandito ako sa loob ng tila pabilog na hawlang gawa sa alambre o mas kilala bilang octagon. Sa labas ng hawla ay nakapalibot ang mga upuan kung saan naroroon ang mga taong patuloy sa pagsigaw, ang iba ay nagagalak sa nasasaksihan samantalang ang iba ay nais ng makita ang katapusan ng laban kung saan kailangan nang mamatay ng isa. Maihahalintulad ako at ang kalaban ko sa isang tau-tauhan na pang-aliw lamang sa manunuod. Isang pang-aliw na kailangang magsakripisyo para sa ikagaganda ng palabas.

Isang malakas na pagsiko sa aking uluhan ang muli kong naramdaman bago ako tuluyang bumagsak.

"Kill the idiot!"

"Tapusin mo na! Patayin mo na!"

Ito ang ilan sa sigaw ng mga manunuod.

Mamatay ako, posibleng mamatay ako.

Ito ang unang beses na inilaban nila ako sa loob ng hindi ko malaman kung ilang buwang pagkakakulong at pambubogbog na ginawa nila sa'kin. Manhid na ang buo kong katawan, halos hindi na ako makagalaw. Marahil ito na, dito na ko mamamatay.

'Come on baby, fix yourself. Mimi and dadods loves you so much.'

Hindi ko alam kung saan nanggaling ang tinig na iyon. Pamilyar, para bang minsan ng sinabi sakin. Kakaiba sa pakiramdam ang bawat kataga. Tila ba, binigyan nito ako ng lakas.

Hindi ko na namalayang nakatayo na pala ako.

'Hindi ako pwedeng mamatay! Hindi ako basta na lang mamamatay sa lugar na ito! Makakalabas ako! Makakalaya ako!'

Sinikap kong sumugod. Binuhos ko ang natitira kong lakas sa huli kong mga suntok. Napatumba ko siya, napatumba ko ang kalaban ko. Maririnig ang dagundong ng hiyawan ng mga taong naaaliw sa nangyaring pagbaliktad ng sitwasyon.

'Isa lang sa inyo ang maaaring mabuhay. Kung hindi mo mapapatay ang kalaban, pareho kayong kailangang mamatay. Ito ang patakaran, sa simula pa lang.'

Muling umalingawngaw ang bawat paalalang sinabi sakin bago ako tuluyang ipinasok dito. Mawawalan ng saysay ang lahat kung pareho kaming mabubuhay, dahil kung wala sa amin ang mamamatay sa laban, pareho kaming ililibing ng buhay.

"Kailangan mong mamatay, dahil kailangan kong mabuhay."

Iyon lang ang huling mga katagang binitawan ko bago ko tuluyang pinilipit ang leeg ng nanghihina ng kalaban ko.

Ito ang unang beses. Pumatay ako, at alam kong masusundan pa ito.

"D87 won! Did you enjoy the fight!"

Maririnig ang malakas na hiyawan bilang tugon sa punong tagapagsalita.

Matapos lamang ang ilang segundo ay tuluyan na akong napahiga. Ngayon ko nararamdaman ang hapdi ng lahat ng sugat na tinamo ko. Hanggang sa tuluyan ng manlabo ang paningin ko at mawalan na ako ng malay tao.

-----------------------------

Sa marahas na lugar na iyon ako nagkamuwang. Alipin at utusan ako doon sa loob ng mahabang taon. Sa mura at bata kong katawan ay naranasan ko ng mabuhay sa impyernong lugar gaya noon. Madilim at masang-sang ang amoy ng dugo sa buong paligid. Nasasaksihan ko mismo ang mga labang patayang isinasagawa nila, at ang ginagawa nilang pagpatay sa parehong manlalaro kapag pareho silang nakalalabas ng buhay sa laban. Madalas ay ako ang naglilinis ng sahig na baha ng dugo mula sa mga manlalarong ito. Kasumpa-sumpang kulungan ang lugar na iyon.