-Zuhal Aktaş'in yakını?
Diye seslenir seslenmez kafamı kaldırdım.Benim oldugumu anlamış olacak ki yanıma gelip gözlerimin içine baktı ve konuşmaya başladı.
-Maalesef beyefendi Zuhal Aktaş 'i kaybettik.Başınız sağolsun.
Annemi,tek varlığımi,bu hayatta geriye kalan her seyi mi kaybetmiştim.Dedigi şeyi algilamam on saniyeden fazla sürmüştü. Beynim uyusmustu.Ellerim titriyordu. Gözlerimin karardığını hatırlıyorum.Sinir krizi gecirmisim.Gözlerimi araladigimda sakinlestiricinin etkisinde bi sedyenin üzerinde yatiyordum.Aklima annem geldi.Her yeri dagitmak istiyordum ama istesemde elimi dahi kaldiramiyordum.Annemi geri getirmek istiyordum. Ayağa bile kalkmaya acizdim.Ölmek istiyordum. Ama hayat bu kadar acimasizdi.Annem beni birakip gitmisti ve ben yapayalniz kalmistim.Istemezdi böyle olsun daha murvetimi görecekti. Hem kiyamazdi beni birakip gitmeye ona muhtaç olduğumu bilirdi.Gitmezdi.Ama ben gitmiştim.Onu öldüren bendim.O gece kolyeyi aramaya gitmesem annem benimle olacaktı.Nefes alacakti.Uyuşan dudaklarımı aralayip"Allah belami versin!"diye hayıflandım.Ama hiç bir anlamı yoktu. Bütün gece beni orada sakinleştirici iğnelerle tuttular daha sonra sabah olduğunda artık elimden bir şey gelmiyecegine kanaat getirmiştim.Cenaze için hastahaneden cikarken titreyen ellerimle sandalyemi sürüyordum.Tam hastahaneden cikarken cebimde calan telefonumun sesiyle irkildim.
Arayan Aysu'ydu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALLERİMİN ENGELİ
RomantikFelçli olabilirdim ama yüreğim saglamdi. Evet,bacaklarim duymuyor,hissetmiyordu. Ama kalbim aciyor en ufak kan damarına kadar acıyı hissediyordu. Yaşadıklarım acıydı ama yasatacaklarim da aşağı kalmayacakti. AMA ben sana kiyamazdim ki...
