Ilk defa Aysu'nun telefonunu açmadan mesgule atmıştım.O da yanlışlıkla yaptığımı düşündü ki bir daha aradı. Tekrar mesgule attim. Hissettigim tek his,hissizlikti.Kimsemiz yoktu. Üzüntüden kimseye de haber verememistim. Annemi o kara toprağın altına atarken sadece on-onbeş kişiydik.Ama ben kendimi yapayalniz bulmuştum.Yapayalnizdim çünkü. Tek varlığım olan annemin kara toprağa gömüldüğünü izliyordum.Keşke beni de annemin yanına yatirsalardi küçükken olduğu gibi.Korkmazdim ozaman. Ama su an çok korkuyordum.Küreği Bana uzattılar annem.Güçlükle oturduğum sandalyeden bi kürek toprak aldim.Zifiri karanlikti. Gozyaslarim yanaklarimi sırılsıklam etmişti.Ama yapamadım.Atamadim toprağı üzerine.Kiyamadim sana.O tertemiz ellerini,tertemiz yüreğini bi kürek toprakla kirletemedim.Yapamayacağımı anlayanlar elimden aldılar küreği hızlı hızlı kapadılar üstünü.Gece üstünü ortmeyi pek sevmezdin sen tüm örtüyü bana verirdin küçükken.Simdi neden örtüyor bu adamlar ustunu? Belkide bilmedikleri için. Söylesem geri açarlar mi anne? Bilmiyorum.Ağlıyorum.Usuyorum.Yavaş yavaş kışa dönüyor mevsim.Ne yapacaksın sen orda.Toprağın islanir.Korkma sen annem.Gece gelir orterim üstünü.Sen ört,ben istemem dersen kuserim.Benide hic dusunme sen zaten bu tekerlekleri kullanmayi ogrendim.Yakinda sensiz nasil yasanir onuda ogrenirim.Ama alisamam anne.Affet.Seni cok seviyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALLERİMİN ENGELİ
RomanceFelçli olabilirdim ama yüreğim saglamdi. Evet,bacaklarim duymuyor,hissetmiyordu. Ama kalbim aciyor en ufak kan damarına kadar acıyı hissediyordu. Yaşadıklarım acıydı ama yasatacaklarim da aşağı kalmayacakti. AMA ben sana kiyamazdim ki...
