Etrafimda kimse yoktu. Hatta etrafta kimse yoktu. Belliki yenı sabah olmustu.vucudum agridan uyusmustu.kafamda öyle bir ağırlık vardi ki sanki kafamın üzerinde bir buzdolabı vardı orda mecburen öylece yatip bir kac kişinin geçmesini bekledim bağıracak dermanim bile yoktu neredeyse yarım saat öylece yattım en sonunda sokakta insanlar belirmişti sokağın önünden geçen biri vardı.çok net göremiyordum gozlerim bulanikti ya yediğim dayağın etkisinden yada çok aglamaktan böyleydi çaresizce sesler çıkardım beni fark etmesini sağlamak için ve galiba basarmistim bana doğru gelen birini gördüm tam kestiremiyordum.Eğilip bana iyi olup olmadığımı sordu benden tepki beklediği belliydi.Cikarabildigim kadar ses çıkartıp mirildandim.Bana sakin olmamı söyledi kucagina alip zorlanarakta olsa sandalyeme oturttu.Çantasından peçete alıp patlamış olan kaşima bastırdı canimin yanması ile inledim.çok tiz bi sesle kim olduğunu sordum
-Beyefendi ben deniz Doktor.Sinan Güneş . Simdi sizi kendi muayenehaneme goturucem lutfen korkmayin iyileseceksiniz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALLERİMİN ENGELİ
RomanceFelçli olabilirdim ama yüreğim saglamdi. Evet,bacaklarim duymuyor,hissetmiyordu. Ama kalbim aciyor en ufak kan damarına kadar acıyı hissediyordu. Yaşadıklarım acıydı ama yasatacaklarim da aşağı kalmayacakti. AMA ben sana kiyamazdim ki...
