KOYU ŞİFRE (DÜZENLENİYOR)

FİNAL 1

   -2 Ay Sonra-

Artık dayanacak gücüm kalmamıştı...

Şuan nerede miyim? Ne mi yapıyorum?

Şuan en olmamam gereken yerdeyim, en olmamam gereken kişinin yanında, en yapmamam gereken şeyi yapıyorum.

Barkı'nın yanındayım.Ne yaptı ne etti buldu yerimi.Can dan haber yok.Onu terk ettiğimden beri ne aradı ne sordu.
Saçma sapan bir evdeyim şuan, aydınlık ama içimi karartan,ferah ama beni boğan, o kadar tuhaf ki...

Beni kaçırarak eline ne geçeceğini sanıyor ki?!Beni Can veya ailem bulacak, ve Barkın'a bu yaptıklarının karşılığını ödetecek.Her türlü zarar gören o olacak bu işin sonunda!

Korku, endişe, heyecan, stres...
Hiçbiri yok.Daha öncede aynı şeyi yaşadım.Barkın'ın götü bana zarar vermeye yemez.

Sebepsizce içimde kötü bir his var...Ya bulamazlarsa?
Hayır, hayır.Bunları aklıma getirmemeliyim!
Odanın kapısı açıldığında görüş açıma maalesef ki Barkın girmişti!..Elinde bir poşet, tahminen yemek vardı ama aç olan kim? Heyecanla kurtarılmayı bekliyordum sadece, ayrıca ben onun bana aldığı hiç bir şeyi yemezdim!!!

"Acıkmışsındır?"dediğinde birşey demedim, yüzüne bile bakmıyordum zaten.

Bana yaklaştığında son derece rahatsız olmuştum ama elimden yapacak bir şey gelmiyordu!Onun o iğrenç kokusunu beni titreten nefesini ve kendinden tiksindiren hareketlerinden kurtulmamı sağlayacak bir şey olmalıydı!

Saçıma gömüldü ve derince soludu.

"Bunların hepsini sen istedin İpek!"diye mırıldandığında ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum.

Geri çekildi odadan çıktı...

3 hafta sonra

Çökmüş bir vaziyette hala kurtarılmayı bekliyordum.
3 hafta boyunca su haricinde hiçbir şey yememiştim.Barkın buna deliriyordu ama ben inadına bir şey yemiyordum.
Boğazımdan geçmiyordu...
Nereye kadar burada duracaktım ki?
Gün geçtikçe korkuyordum çünkü Barkın tuhaftı bakışları hareketleri...

Biraz hırçın ve sanki...
Sanki her an bana zarar verecekmiş hissi veren...

Artık korkuyordum.Bu korku Barkın odama girdiğinde, bana yaklaştığında veya dokunduğunda, nefesini hissettiğimde...
İyi şeyler olmayacaktı hissediyordum...

Daha fazla bunları düşünmek istemedim ve gözlerimi kapatıp kendimi 3 haftalık bir huzursuz uykunun kollarına bıraktım...

Can neden gelmiyordu?Neredeydi? Peki ya ailem! Bazen bunları düşündükçe kendimi yolma isteğim kabarıyordu...
Her gece uykusuz kalıp ağlamaktan gözlerim ciddi anlamda kanlanmış ve ağrımaya başlamıştı.
Daha 3 hafta geçmiş olmasına rağmen stresten kilo bile vermiştim.Bütün gün kurtarılmayı beklerken aç ve kıpırtısız yaşamak ne demek sanıyorsunuz?

İnsan açlıktan ve susuzluktan 6 ay boyunca ölmeyip hayatta kalabiliyorsa buda demek oluyor ki ben böyle çürümeye başlayacağım!

Bunları düşündükçe gözümden bir damla yaş geldi.Canım acayip derecede sıkılıyordu.
İhtiyaçlarım olduğunda da Barkın'a söylemiyor anca odama girdiğinde söylüyordum.