Hüzün Kovan Kuşu

Bölüm:7

Bi süre sadece sustum. Son zamanlarda hayatımda olanları anlamaya çalışıyordum. Onu tanıdığım gün herşeyin güzel olacağına inanmıştım. Bu sefer son demiştim,bu sefer herşey güzel olacak. Kötü günler geride kaldı,hayatın olması gerektiği gibi devam edecek.. Bikaç gün sonra önüme milyon tane duvar ördü,yıktı ve gitti hayat.Nereye bakarsam bakayım onu bulamıyordum. Başımı çevirdiğimde gördüğüm ilk şeyin o olmaması beni öldürüyordu. Yaşayanlar unutmuştu beni. Ben öldüğümle kalmıştım.Burda böyle oturmak beni rahatsız etmeye başlamıştı. Onu bulmam gerekirken oturuyordum. Ve her onu aramadığım zaman kendimi suçlu hissediyordum.Aklıma ilk tanıştığımız kafe geldi. Belkide yine oradaydı ve şarkı söylüyordu. Bu sefer ona yaklaştığımı düşünmüştüm. Hızla banktan kalktım ve sahilden uzaklaştım. Hava iyice kararmıştı.Saatlerce süren yürüyüşün ardından kafenin ışıklarını görüyordum. Kapının önüne geldiğimde durdum ve derin bir nefes aldım. O sıra aklıma kuş gelmişti. Bana verdiği kuşun ne olduğunu bulamamıştım daha. Eğer içerdeyse bana bunu soracaktı ve benim verecek cevabım bile yoktu. Ona her yerde seni aramaktan kuşu unuttum diyemezdim. Bu aptallık olurdu. İçeri girmekte çok kararsızdım. İlk defa onu bulduğumu herşeyin biteceğini düşünmüştüm ki bu sefer hayat karşıma yeni bi engel koymuştu. Çaresiz bi şekilde eve gitmek için yürümeye başladım. Aklım her ne kadar beni götürmeye çalışsada vücudum sanki o kafeden uzaklaşmamak için direniyordu. Saat çok geç olmuştu. Artık dönsem bile kafe kapanmıştır diye düşünerek eve gittim. Sabah ilk işim elimdeki oyuncağın ne kuşu olduğunu öğrenmek olacaktı.