Sanki ölüyormuş gibiydim. Son nefesimi verircesine kısık ve titrek bir nefes verdim. Dudağımı dilimle ıslatıp şaşkın gözlerimle karşımdaki adama sorumu sordum.
"Sen ve ben?" aslında soracağım çok sorum vardı fakat diyebildiğim sadece buydu.
"Sadece...
Odama kendimi attığım gibi direk üstümü giyinmeye başladım. Aynanın karşısından giydiklerime baktığım gibi kararsızlığımda baş göstermeye başladı. Tamamen siyahtan oluşan şort bluz kombinim nedense gözümde şuan yetersiz ve çocukça gözükmeye başlamıştı.
Tekrar dolabın karşısına geçip bu sefer elbiselerime bakmaya başladım. Zaten 4-5 tane elbisem olduğu için seçmem zor olmayacaktı. Tabii yarın yeni bir kaç elbise almayıda kendime not ettim.
Arkası önünden biraz daha uzun olan açık renk bir elbisede karar kıldım. Ayakkabıları da sonunda önü açık bronz renk topuklu bir ayakkabıdan yana seçtim.
Hızlıca üstümü giyinip ısınan maşamla saçlarımı dalgalandırmaya başladım. Stresten sürekli elleri terleyen bir insandım ve sanırım uzun zamanın ardından ilk defa bu denli stres yapıyordum.
Elbisemi oturduğum için bozulmuş olma ihtimaline karşı aynanın karşısında son kez düzelttim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aynada öylece kendime bakıyor bir vaziyette kapımın birden açılmasıyla resmen korkudan yerimde zıplamıştım.
"5 dk sona gelecekler ve sen kendine öylece boş boş aynada bakıyorsun."
"Çünkü güzel oldum."
"Çünkü ilk defa güzel oldun."
"Emin misin?"
"Tamam 2.kez güzel olmuşsun." çünkü diğer yemekte de güzel olduğumu söylemişti .
"Rol falan yapmıyorum."
Bana şaşkınca bakmak yerine tek kaşını kaldırmış sorgularcasına bir bakış atmıştı.
Gülümseyerek konuşmaya başladım.
"Rol yapmak imkansızları gerçekleştirmektir. Ben gerçek olduğunu düşünerek davranışlarımı sergileyeceğim."
Yarım ağız gülümsedi.
"Mantıklı konuşmanı seviyorum." dediği gibi önden ilerlemeye başladı. Hayır insan elini uzatır ne bileyim kibarlık gösterir. Ama Kaan Bey sadece kendine öncelik verir!
"İtalyan Öküz."
"Seni duydum."
"Duy diye söyledim."
Bir şey demeden odadan çıktı. Bende onun araksından hızla odadan çıktım.
Anlaması zor değildi. Hiç bir şey anlaşılmayacak kadar zor ve gizli değildi. İşlerinin devamı bir bakımada benim ellerimdeydi. Ve emindim. Elimdekini bırakacak kadar salak veya kazanamayacak kadar beceriksiz değildim. Bir başka bakımada aslında iş neredeyse tamamdı. Sonuçta kendilerine uygun görmeseler bizimle görüşmek istemezlerdi öyle değil mi?
