Once Upon A Time (The Nerd Fall In Love)

Once Upon A Time 7

Chapter 7: It will be the last?

~Bianca's POV~

Nung una, di ko 'to pinansin. Sinasabi ko sa sarili ko na, siguro, pagod lang sila or mga busy lang. Pero as times and days past, mas lalo akong nawawalan ng pag-asa. I don't want to feel again how pain did I feel on a person who hurt me so much. Masyadong masakit...

When I woke up in the morning, I lay down for a while. Tinitigan ang kisame saka nag-isip. Are they choosing to leave me than to be with me as one of them? Masakit isipin dahil ang akala ko, they are true. But I guess I'm wrong...

Bumangon na 'ko at nag-ayos. Naligo,kumain nagpaalam saka lumayas na. Wala na kong pake kung anuman ang itsura ko. Naglakad ako ng lutang by thinking of those stuffs. Masyadong magulo at wala akong ideya sa mga nangyayari.

"BEEP! BEEP!" nagulat ako dahil may bumusina sa likod ko. Si Ivantot nanaman ito.

"BAK-!"

"KUNG GUSTO MONG MAGPAKAMATAY, WAG MO NA KONG IDAMAY! TABI!"  Natulala ako hanggang sa makaalis na ang sasakyang yun. Akala ko, si Ivan yun. Ibang tao pala...

Natapos ang klase na wala akong alam ni isang lesson man lang. Ang 4G lang at si Joy ang tumatakbo sa isipan ko. Bakit ba nila ako pinahihirapan? Nagsawa na ba sila sa kaduwagan ko at pag-uunawa nila sakin?

My head aches when I'm thinking of those things. Magulo, masakit sa ulo lalo na't wala kang alam. Parang pinaparamdam nanaman sakin na wala akong kwenta. Walang nagmamahal sa isang katulad ko.

Bigla-bigla na lang silang susulpot sa buhay ko tapos iiwanan lang ako na parang wala kaming pinagsamahan. They use my trust for nothing. At yun ang pangyayari na masakit.

Naglakad na 'ko sa corridor at tinungo ang likod ng school. Where can you find the peaceful place for those people who hurt. Dito mo mararamdaman ang kapayapaan dahil mag-isa ka lang. Pero, I guess I'm wrong again. Dito rin pala ang tamabayan nina Joy at ang 4G so I see them. What a wonderful smiles form on their lips while me, crying for their own sake!

"Bianca..." sambit ni Joy at na-iwas ng tingin. I already knew it. They've been using me just for nothing. Sino ba naman ang gagamit sakin sa kaligayahan nila, kung isa lamang akong hamak na panget na nerd. Mahirap, pangit at higit sa lahat, I'm just nobody.

"Stop acting like you care." madiin na sagot ko. Nag-iwas naman ng tingin ang apat pati si Joy. Nilakasan ko ang loob ko for not to break down in front of them. Pero mali ako. Di ko na kinaya kaya bumigay ang mga luhang pinipigilan ko. Akala ko totoong kaibigan sila?! Pero ano?! Pianglaruan lang pala ako!

"Bianca, let me explain.." pagmamakaawa ni Joy na paiyak narin. Gagawin kong bato ang puso ko para lang wag ulit akong masaktan ng mga kaibigan na ganito.

"For what?! Para mapatawad kayo?Kung sabagay, sino ba naman ako diba? Isa lang naman akong basura." sagot ko. Tiningnan ko sila isa-isa. Those memories we've been made guys, it's already vanished.

"Wag mong sabihin yan, Bianca." sagot naman ni Ian saka tumayo. Wag?! Wag kong sabihin?! Totoo naman eh!

"Sinasabi ko lang ang totoo. Pero sige, from now on, tandaan niyo ang araw na 'to. Tandaan niyo ang panget na nerd na 'to. Ang basura kong mukha at pamumuhay. Tandaan niyo lahat yan!" sigaw ko saka umalis. The last thing I knew, my heart stops beating. Nakita ko na lamang na buhat buhat ako ni Ivan.

Ito na ba ang katapusan ko? Sana nga ito na. Pagod na 'kong masaktan. Kaibigan pa nga lang hirap na hirap na 'ko...

**********************
A/n:

      Hello shysters!  kawawa naman tayong mga BTS fans. Di nakapunta sa concert. #teambahay.

Well, sinadya ko po talagang bitinin po ang chapter na 'to. Bawi na lang po ako sa next.

Vote and comment.

~dawn