The burning wolf

Hoofdstuk 6

Pov Lucy
Ik doe mijn ogen open, ik word verblind door een fel licht. Ik knipper een paar keer voor alles scherp word. Ik probeer recht op te zitten terwijl ik op mijn armen steun, wat me een scherpe pijn in mijn arm oplevert ik haal echter mijn arm niet weg en blijf er op leunen. Maar hoe kom ik hier? Ik lig op mijn bed in mijn kamer.

Mijn kamer is niet groot, de muren hebben een lichtgrijze kleur en de vloer bestaat uit witte planken. Maar het is wel netjes. Er ligt niks op de grond en mijn bed hoort netjes opgemaakt te zijn het donkerblauwe dekbed waar ik nu onder lig is vervormd. Het ruimt het ruikt naar alcohol en bloed en schoonmaakmiddel. Dat komt omdat ik vanochtend -als het nog steeds dezelfde dag is- de wind in mijn arm schoongemaakt had.

Wat is er gebeurd? Ik hoor gedempte stemmen ik kan niet horen wat ze zeggen. 'EN NU MOET U UW MOND HOUDEN!' Schreeuwt een bekende stem door het huis maar wie. Misschien mijn moeder. De stemmen worden weer gedempt. Ik word nieuwsgierig ik wil weten wat ze zeggen en waar het over gaat, straks gaat het over mij. Ik spits mijn oren en probeer zo stil mogelijk te blijven liggen.

'We moeten haar meenemen' zei een mannelijke stem ik had niet verwacht dat ik zo goed zou kunnen horen. Het lijkt wel alsof ik ook in de kamer ben waar het gesprek zich afvoert.

'Nee, dat gaat niet gebeuren. Het is mij dochter'

'Het moet, ze moet haar krachten onder controle kunnen houden. Lucy is een sterk en krachtig meisje'

'Jullie nemen haar niet mee, jullie jagen haar de dood in'

Welke krachten? Hebben ze het wel over mij, nee ik heb helemaal geen krachten. Behalve dan de kracht om altijd in de problemen te komen. Maar die krachten hoef ik niet onder controle te houden. Pas als mijn longen om zuurstof schreeuwen merk ik dat ik mijn adem ingehouden had. Mijn hart gaat tekeer en ik haal gehaast adem. De brandende pijn in mijn arm word bijna ondraaglijk. De tranen springen in mijn ogen. Ik weet niet waarvan misschien van de pijn. Ik moet sterk zijn ik kan nu niet gaan janken als een klein kind. Ik knijp in mijn neus -vergetend dat mijn neus waarschijnlijk gekneusd is. Ik kan het wel uitschreeuwen van de pijn in plaatst daarvan bijt ik op mijn lip maar een kreun kan ik niet tegenhouden. Ik laat mijn lip los omdat ik bloed proef en laat me met mijn rug op mijn matras vallen om niet meer op mijn arm met de snee te hoeven leunen.

'Volgens mij is ze wakker' zei de stem die ik uit duizenden zal herkennen. Stacy mijn beste vriendin.

Ik weet niet hoe ik me moet voelen. Ik hoor voetstappen op de trap. Ze willen me meenemen. Wie is ze? Hoor Stacy bij de ze?
De deur gaat voorzichtig open. Stacy komt als eerst binnen gevolgd door een man rond de 30 met zwart haar in een staartje, ik gok als hij het los zou hebben dat het tot zijn schouders komt. Achter de man staat mijn moeder en haar gezicht staat op onweer. Ik zie een Ying-Yang teken als tattoo in de nek van de man hij zit bij achter zijn oor. Z'n zelfde tattoo heeft mijn moeder alleen zij heeft hem in haar nek.

Wat zou die tattoo betekenen en waarom hebben mijn moeder en die man dezelfde tattoo. Mijn hoofd loopt over van alle vragen.

'Meisje toch' zegt mijn moeder terwijl ze naar me komt rennen van schrik ga ik recht op zitten en negeer te pijn en kijk haar aan vol met angst. Dit is nog nooit gebeurd zou ze boos zijn, woedend? Ze omhelst me in een knuffel. Ik durf niks te doen bang dat ik iets fout doen. Als straf daar voor drukt ze meer met haar arm op mijn wond. Ik kreun wat me nog meer druk op levert op de wond. Snel begin ik haar terug te knuffelen. Ze wil natuurlijk als een echte moeder overkomen die haar niet mishandeld. Over haar schouder zie ik een bezorgde Stacy en die tattoo man die het volgens mij helemaal niks boeit. Mijn blik glijd verder door mijn kamer ik zie naast mijn bureau het flesje alchohol staan. Ze mogen die niet vinden dan is mijn moeder al helemaal de klos.

'Lucy Retsok, ik ben janus Martus' zei tattoo man. Mijn moeder laat me los uit haar omhelzing.

'Wat is er gebeurd?' vraag ik

'Je kan je het je het niet herinneren?' vraagt Lucy bezorgd en ongeloofwaardig tegelijkertijd.

'Wat moet ik me herinneren?'