The burning wolf

Hoofdstuk 9

pov Lucy
Ik blijf kijken naar de lucht totdat ik ruw overeind word getrokken. Ik kijk recht in het woeste gezicht van die janus. Onze gezichten zijn 10 centimeter van elkaar  verwijderd veel te weinig wat mij betreft. 'Je komt met ons mee' spuwt hij naar mijn gezicht hij probeert zichzelf onder controle te houden dat merk ik. zijn woeste ogen staren diep in mijn ogen als antwoord op zijn mededeling spuug ik in zijn gezicht. zijn bruine ogen worden een tint donkerde bij zwart. Ik slik, dat was geen slimme actie. hij veegt met zijn hand mijn spuug van zijn gezicht. hij heft zijn vuist en voor ik weet lig ik weer knock-out.

Ik hoor de geluiden van een uil, te moe om mijn ogen te openen. Ik ruik een vreemde geur: hond maar dan anders. Ik herrinner me opeens alles dat ik ben meegenomen door ene janus en Stacy -hoe kon ze me dat aan doen. Mijn beste vriendin.-Ik open voorzichtig mijn ogen. Het is niet zoals ik verwachte een cel die heel donker is. Het is wel donker maar dat is omdat het donker buiten is maar verder is het een gewone kamer net als de mijne thuis maar dan groter. De muren zijn kaal er hangen geen posters of schilderijen er zit een kleed op de vloer het bed waar ik op lig is lekker warm. Ik weet niet wat ik moet doen, moet ik opstaan en proberen te ontsnappen of gewoon blojven liggen en wachtem tot iemand me komt halen of misschien moet ik uit het raam klimmen. Ik weet het niet het echt niet meer. Ik zit hier tegen mijn zin de ontsnappingspoging bij mijn huis was geen sucses.

Ik zet voorzichtig een been op de vloer terwijl ik overeind kom, de ander op de vloer met mijn handen zoek ik steun bij mijn bovenbeen. Ik voel een druppel langs mijn bovenarm via mijn onderarm naar mijn pols glijden. Bloed. Ik kijk naar het bed de hele rechterkant is doorweekt met bloed net zoals mijn rechter arm nu. De snee in mijn arm natuurlijk, ik had het ontsmet en verband overgedaan zodat het niet zou ontsteken maar ik heb nodig nieuw verband nodig. Het is tijd dat ik het maar ga dichten ik heb geen zijn om de hele tijd mijn verband te verwikkelen. Maar eerst hier weg komen, maar hoe. Ik zet mijn handen tegen mijn voorhoofd en mijn elebogen op mijn bovenbenen steunen. 'Denk Lucy, denk.' Zeg ik tegen mezelf terwijl ik mijn ogen sluit.

Wij zijn haar vrienden' zegt Stacy
'In dat geval' zegt een onbekende mannenstem

Pang... Pang...