The burning wolf

Hoofdstuk 7

Pov Lucy
Janus en Stacy kijken elkaar bezorgd aan. Mijn moeder daarin tegen negeerd ze volkomen ze zit nog steeds op mijn bed met een blik vol haat. Meestal is het de haat op mij gericht, maar deze keer is de haat op Janus gericht.

'Lucy, je zal met ons mee moeten' zegt Janus

'Waarom?' vraag ik

'Dat kunnen we je niet zeggen'

'We? Stacy wat is er aan de hand?'

Stacy antwoord niet en houd haar ogen op de grond. Een teken van schuld. Schuld voor wat? Janus stapt naar voren we staan nu nog maar van armlengte van elkaar. 'We gaan je helpen, Lucy, dat beloof ik' zegt hij. Ik geloof hem niet. De ruzie, Stacy's schuldgevoel. Ze gaan me meenemen of ik wil of niet.

De hand van janus gaat achter zijn rug terwijl hij naar voren leunt. Hij heeft iets achter zijn rug. Waarschijnlijk iets om me mee te nemen. Ik weet dat ik waarschijnlijk niet sneller ben dan Janus -dankzij die schoppartij op mijn benen schenen. Dus wegrennen sluit ik uit tenzij ik natuurlijk een voorsprong krijg. Niemand kent deze bossen beter dan ik. Dus als ik het weet te halen tot het bos dan kan ik in het hol me verstoppen. Maar hoe krijg ik die voorsprong.
Denk Lucy denk.
Het flesje alchohol natuurlijk. Het flesje alchohol is mijn redding.

'En wat als ik nou niet mee wil'
Zijn hand blijft even op zijn rug liggen. Ik schuif wat meer omhoog.
'Je hebt geen keus'
Laat mijn hand van mijn bed schuiven.
'Dus je gaat me kidnappen?'
En ik rol mijn bed af, mijn wond in mijn arm schuift mijn bedrand langs ik klem mijn kaken op elkaar ok niks te laten merken. Ondertussen draai ik de dop van het flesje alcohol er af.
'Gaat het?' vraagt Stacy bezorgd.
Ik sta op met mijn rug naar de rest de fles in mijn handen en steunend op mijn bureau. 'Ja hoor' antwoord ik rustig.

Ik voel een hand op mijn wond die me omdraaide ik blijf mijn kaken op elkaar klemmen om geen kik te geven. Het was de hand van Janus hij had in zijn ander hand handboeien -die had hij waarschijnlijk achter zijn rug vandaan gehaald. Voor iemand het door heeft gooi ik de inhoud van de fles alcohol in het gezicht van Janus. Hij schreeuwt het uit van pijn. Ik pak nog snel de bezem die naast het alcohol flesje stond en ren snel naar mijn deur -die gelukkig open staat- ren er door heen en sla hem dicht. Zet de bezem tegen de deurklink en ren naar beneden toe, met opeen geklemde kaken de voordeur uit en zo het bos in.