The burning wolf

Hoofdstuk 8

Pov Janus
Dat kind is me gewoon te slim af. Dat kind is mij -de alfa- gewoon te slim af. En dan ook nog zonder training en krachten. Ik trap tegen de deur, hij zwaait met krakend geluid open.
Ik wil door de deur rennen maar de weg word geblokkeerd door Milou -moeder van Lucy.

'Ga uit de weg' brom ik

'Nee' zegt ze resoluut 'ik ben misschien niet meer topvorm maar kan nog steeds een paar trucjes'.

Milou heft haar handen brengt hem naar achteren- ik weet precies wat ze wilt gaan doen, ik loop naar voren. Bij de eerste stap die ik zet duwt ze haar armen recht en zegt protia en word ik door een enorme kracht achteruit geworpen en beland met mijn hoofd tegen de muur en val op Lucy's bed. Stacy staat nog steeds waar ze eerst ook stond, verstijfd van angst. Ze weet dat ze het niet kan winnen van Milou. Ik daarin tegen wel.
'Je bent sterk, maar je was sterker' grijns ik 'tja je had ook bij mij moeten blijven dan was je zo sterk als eerst'. Ik hef mijn hand en zeg grotel. Milou begint te gillen terwijl ze door haar knieën zakt en naar haar hoofd grijpt.
'Had je haar maar mee moeten geven' zeg ik tegen haar, ze ligt nu snikkend op de grond.
Ik trap de deur open en ren naar buiten. Snijf aan de lucht. Ik ruik binnen no time lucy geur. Stacy loopt achter me aan terwijl ik de geur van Lucy volg.

Pov lucy
Ik ren met tranen in mijn ogen naar buiten de verwondingen worden me teveel. Ik ben er bijna blijf ik tegen mezelf zeggen. Nog even doorbijiten. Ik zie het al mijn speciale plekje een uitgehollen boom. 500 meter, 400... 300.. 200... het werd me te veel ik val op de grond neer en alles word zwart voor mijn ogen.

'Lucy' zegt een harde stem 'sta op, je bent er bijna nog even doorbijten'. Ze commandeerd het bijna. Ik strek mijn gewonde arm naar voren, pak de grond vast en trek me naar voren en eopnieuw en opnieuw. 'Sneller' weer een bevel 'ze zijn er bijna'. Ik zie zwarte vlekken voor mijn ogen maar blijf mezelf naar voren trekken. Ik schat nog 3 keer en ik ben er maar het word me te veel de zwarte vlekken nemen de overmacht. 'Daar' hoor ik janus zeggen. Ik weet dat ik te langzaam was. 'Je moest ook sneller zijn' zegt de stem weer. Ik zucht, draai me om en kijk naar de lucht die vol zit met takken.