- Ağabey insanlar rahatsız oluyor kes şunu!
- Sen karışma Kathy .
Demek ki üçü kardeş diğeri de arkadaşlarıydı. Gözümü esmer çocuktan alamasam da etrafımı izlemeye çalışıyordum. Küçük bir meydana geldiğimizde parkura benzeyen bir yapıyla karşılaşmıştık. Esmer çocuk sonunda yapılmış diyerek kaykayını oraya sürdü. Görünüşe bakılırsa burayı uzun süredir bekliyorlardı. Hep beraber toplandılar ve parkuru geçmeye başladılar. Kavisten geç,zıpla,tahtravalliye çık ve son kavisle bitir. Bunun gibi bir çok parkur daha vardı ama sanki onlarla ilgilenmiyormuşum gibi davranmak için hızla yanlarından geçtim. Ama işin ucunu bırakmaya pek niyetim yoktu. En yakın dönüşten dönüp meydanının en sığ yerine gittim. kaldırımın kenarına oturup onları izlemeye başladım. Esmer çocuk kaykayını hızla parkurlara sürüyordu. Diğerleride arkalarında . Uzunca bir süre bu şekilde kaydılar sonra telefonu çaldı. Gülerek açtı ve benim göremeyeceğim kadar uzağa gitti. Sanırım arkadaşlarının bile bilmemesi gereken bir konuşmaydı. Kızlar kendi aralarında konuşmaya başladılar. 'Şu kızın peşini bırakmazsa çok uğraşacağa benziyor.''Neden ki ?' Çünkü kız onu sevmiyor. Sevmemeyi bırak nefret ediyor.Ama söylediğimde konunun benim düşündüğüm gibi olmadığını söylüyor.'O zaman onu sevmiyor ? Evet. Hem o kızla tanışmadan önce daha terbiyeliydi ama artık... 'Küfür ediyor,değil mi ? ''Evet. ' Aralarına lider de katılmıştı.' Gıybet mi var ?' Bla bla bla.
Burdan sonrası Almancama fazla gelmişti. Ve bende epey sıkılmıştım. Tam kalkıyordum ki benimde telefonum çalmaya başladı. Arayan, çocukları bıraktığım yerdi.
- Alo?
- Merhaba hanımefendi. Umarım sizi meşgul etmiyoruzdur. Ama bıraktığınız çocuklar buradan kaçmış. Ve kimseleri olmadığı için sizi aramaya karar verdik. Mümkünse gelir misiniz ? Bu arada çocuğun adı Karen .
- Bip bip bip bip.
Bu sırada yolun çeyreğini tamamlamıştım bile. Koşmaktan ağrıyan bacaklarıma aldırmadan sahip çıkamadığım küçük çocuklara koşuyordum. Her şey -ki buna esmer de dahil - aklımdan silinmişti. Ama aradığım yere yaklaştıkça ne yapmam gerektiği daha da karmaşıklaşıyordu.
Arasam bulur muydum ki ? Yada önce bilgileri alıp polise mi haber vermeliydim ? Yada polisi hiç karıştırmasa mıydım ? Çünkü beni katil yada hırsız falan sanmamaları olanaksızdı. Sonunda vardığımda polis arabalarını görmüştüm. Üzerimde gri bir tulum ve hırka olmasına rağmen o ışıklar benim donmama yetmişti. Beni arayan görevliden çocuğun şu bilgilerini almıştım :
-Çocuk diğerlerinden yaşça daha büyük. -Arkadaşları bu konuyla ilgili bir şey bilmediklerini iddia ediyor.
-Çocuğun en sevdiği yere yani bir kafeye gittiği söyleniyor.
Bu bilgileri öğrendikten sonra bir nebze rahatlamıştım. Kaçırılma ihtimali azalmıştı. Kafenin ismini sora sora buldum ve hızla içeri girdim. Çok tatlı bir yer değildi. Biraz soğuktu ve her yer metalikti. Sevilmesine şaşırmıştım.Ama her yerde insanlar vardı. Belki ben Türkiye ' de alışık olmadığım için farklı geliyordu. Etrafı incelemeyi bırakıp garsona çocuğu sordum. Oda bana 'Şizofren olan mı ?' diye sordu. Sanırım bana bu bilgi verilmemişti . Ama başka şansım olmadığı için hayır dedim. Anlaşılan pek bilgili değillerdi. Yarın neler olacağını beklemek üzere otele geri dönmüştüm.
