SALINCAK

Depresyon

Resmen yüzüm çökmüş, gözlerimin altı mosmor, ve her tarafta çikolata çöpleri... Kendime aynada baktığımda bir ölüden farkım yoktu. Sadece yaşıyordum. Aniden telefon çaldı. Büyük bir heyecanla telefona baktım. Ama maalesef arayan Hilal'di. Nasıl olduğumu sormak için aramıştı. İyiyim diye geçiştirdim ama inanmadı. Eve gelip sana çeki düzen vermemiz lazım yoksa bu şekilde hiç ona kavuşamayacaksın, dedi. Ben istemiyordum. Halimden memnundum. Tabi evde abim olduğu sürece depresyona girmem pek fazla mümkün değildi. Çünkü abim üzülmemi hiçbir zaman istemez, hep gülmemi isterdi. Benim gülünce anneme benzediğimi söylerdi. Ama hayatım boyunca hiç annemi görmemiştim. Çünkü annem doğumum sırasında ölmüştü. babam da annem öldüğü için kendini içkiye vermiş ve dayanamayıp intihar etmişti. Belki de bu yüzden gülmemi isterdi. Annemi hatırlayabilmek için... Abim 23 yaşındaydı. Evliydi ve bir kız çocuğu vardı. Yengemin ismi Elçin idi. Küçük yeğenimin adı ise Aleyna. Abim saate bakıp; saat 11 olmuş. Biz artık kalkalım. Geç oldu hadi görüşürüz Deniz, dedi. Bende içimden"sonunda" diyerek onları kapıda uğurladım ve hemen odama kapandım. Küçük minik bir muhabbet kuşum vardı. Adı maviş. Sürekli ötüp beni mutlu etmeye çalışırdı.ben onunla konuştukça o da öterek karşılık veriyor, Sohbet ediyorduk. Konuşa konuşa yorgunluktan uyuyakalmışım. Kalktığımda saat 10 olmuştu. Nasıl olsa pazar günü olduğu için işe gitmeme gerek yoktu. Tam geri yatacakken Hilal aradı. Deniz hadi dışarıya çıkalım. Hem hava alırsın hem de üstüne başına çeki düzen veririz, dedi. Pek fazla istekli olmasamda "olur" dedim.