Kardelenin Aşkı

Sozsuza Kadar

Evet arkadaşlar size yeni aşk kokan bir bölüm daha yazdım. Keyifle okumanız dileğiyle. Yorum ve wotelerinizi eksik etmeyin olur mu canlarım  :)

Murat'tan

Yapamamıştım. Yine sevdiğim bir kadını koruyamamıştım. Zamanında annemi babamın eziyetlerinden kurtaramadığım gibi şimdi de Dilara'yı o serserinin attığı kurşundan koruyamamıştım. Birden fark ettiğim gerçeklikle dehşete düştüm. Evet ben Dilara'yı seviyordum. Ben daha küçük bir çocukken annem babamla nasıl büyük bir aşkla evlendiğini masal anlatır gibi anlatırdı bana. Ama gece olunca babamın yaptığı eziyetleri, annemin acı içindeki çığlıklarını duyardım. Daha o yaşımda kendi kendime asla bir kadına aşık olmayacağıma yemin etmiştim. Çünkü babam gibi olmaktan çok korkuyordum. Sevdiğim kadını koruyamamaktan, ona babam gibi zarar vermekten korkuyordum. Ve işte şimdi Dilara'yı da koruyamamıştım. Şuan ameliyathanede can çekişiyordu ve biz kapının önünde durmuş onun içerden sağ salim çıkmasını bekliyorduk. Berfin bile o hırpalanmış haliyle kapıda bekliyordu. Ve ben yine çaresizce hiç bir şey yapamadan bekliyordum.

Berfin'den

Neden? Neden? Neden? Bu soruyu sormaktan kendimi alıkoyamıyordum. Benim için neden kendisini tehlikeye atmıştı? Neden bunu yapmıştı? Gerçi niye soruyorsam aynı durumda Dilara olsa bende gözümü kırpmadan o kurşunun önüne atlardım. Ama yine de canım acıyordu. O psikopatın yaptıklarından değil kardeşim gibi gördüğüm kızın içerde benim yüzümden acı çektiği ölüm kalım savaşı verdiği için benimde canım acıyordu. Resmen hepimiz dağılmıştık Murat bile bir köşede oturmuş donuk bir şekilde karşıya bakıyordu. Dalgın gözlerle kalkıp yanına yaklaştım. Yanına oturunca beni fark etti. Bir kaç dakika daha sessiz kaldıktan sonra sanki kendi kendime konuşuyormuş gibi mırıldanmaya başladı.

"Seni o gün yalnız bıraktığı için hep kendini suçladı"

"Neden?"

"Benim yüzümden"

"Neden?"

"O aralar bizim aramızda bir şeyler başlamıştı ama o nedense senin tepki göstereceğini düşünüp korkuyordu. O yüzden o gün de bir şey anlama diye  Dilara'yı biraz uzaklaştırmak istedim. Seni bulana kadar hep kendini suçladı hep 'Onu yalnız bırakmamalıydım' diye söyleniyordu"

Duyduklarımla yüzümde buruk bir gülümseme oldu. Kardeşimin mutluluğu benim mutluluğumdu aslında. Ona kızmazdım ki en fazla üzülmesin diye onun için endişelenir ve onu dikkatli etmesi için uyarırdım.

"Oysa hepsi benim yüzümdendi. Ben o gün Dilara'nın elbisesine kızmak için onu senin yanından uzaklaştırmasaydım sen yalnız kalmayacaktın, kaçırılmayacaktın ve Dilara da seni korumak için önüne atlamayacaktı. Lanet olsun! Ben...ben onu koruyamadım"

Sıkıntıyla ellerini saçlarına geçirdi ve kafasını duvara vurmaya başladı panikle onu durdurdum.

"Saçmalama sen Dilara'yı daha tanımıyorsun. O bir şeyi kafasına koymuşsa yapar ayrıca sen, ben veya Erkan hiç fark etmez hepimiz bir birimiz için aynı şeyi yapmaz mıydık?"

Kafasını kaldırıp buğulu gözlerle inanmak istercesine gözlerime baktı. O sırada ameliyathanenin kapısı açıldı ve bir doktor dışarı çıktı. Birden ayağa kalkınca sendeledim tam düşecekken Murat beni yakaladı. Ona minnetle bakıp doktora doğru yürümeye başladık.

"Kardeşim nasıl doktor bey?"

"Merak edilecek bir şey yok. Kurşun omuzuna isabet etmiş. Ambulansın geç gelmesi nedeniyle biraz kan kaybetmiş ama Murat beyin kan vermesiyle hemen telafi ettik. Bizi zorlayan kurşunun köprücük kemiğine saplanmış olmasıydı. Neyse ki onu da kemiğe ve kaslara zarar vermeden çıkardık. Şuan durumu iyi. Yakında kendine gelir."