CHAPTER TWO: Madonna in a Battle
“Natagpuang patay si Mr. George De Guzman sa kanyang sariling bahay, kasama ang asawa nito. At ang mas nakakagimbal, may nakaukit daw na letrang ‘M’ sa kanilang noo. Iisa lang ang ibig sabihin nito, si Madonna ang pumatay—ang misteryosong tao na kumikitil ng buhay ng mga tao.”
Napangisi ako. Kilalang-kilala na talaga ako ng buong mundo. Iba ka talaga, Madonna.
Humiga ako sa sofa. Wala bang bagong assignment? Uugh. I’m fucking bored. Isasara ko na ang mata ko when my phone suddenly ring. I pick it up. Hindi ako nagsalita. Hinihintay ko na siya ang maunang magsalita. That’s my way when answering a call.
“Kara, may nanghahamon sa’yo sa Underground Battle. Kailangan mo ng pumunta dito.” Yes, Kara. Kilala nila ako bilang si ‘Kara’, pero hindi si ‘Madonna’.
Pagkatapos kong marining ‘yon, pinatay ko na ang call. Exactly ‘cause I’m soooo fucking bored here. I stand up at pumunta sa kuwarto ko para mag-ayos.
Pumunta ako sa lugar-- kung saan ginaganap ang Underground Battle-- na sakay-sakay ang Black Motor ko.
Pagkarating ko dito, may sumigaw at sinabing nandito na ako. Tumabi naman ‘yong mga taong nakaharang sa daraanan ko. Alam kasi nila na ayaw ko sa mga taong humaharang sa daan ko.
“Nasaan ang nanghahamon?” tanong ko sa mga taong naroon.
“Ako.”
Lumingon ako sa likod ko, where the voice came. I smile, an evil smile. Lumakad ako palapit sa kanya at tinitigan siya ng diretso sa mata. “Siguraduhin mong hindi ka magsisisi na hinamon mo ‘ko.” Tumalikod ako sa kanya at kinuha ang baril ko sa loob ng leather jacket ko. “Game.”
Hinanda na nila ang mga patay na tao na magiging target namin. Target shooting ang magiging laban namin, at tao ang magiging target namin. Yes, mga tao. Sila ‘yong mga taong kumakalaban sa’min. At ang mga kumakalaban sa’min, pinapatay.
“Anong gagawin sa mga ‘yan?” Psh. What a shit. Hindi niya alam ang larong ‘to. I look at him then rolled my eyes. What the fuck.
“Brutal, o brutal na brutal?” hindi ko pinansin ang tanong niya. Instead, I asked him back without looking at him.
“What?” I know he’s shock. Uugh. Ayokong nakikipaglaban sa mga shits. Pero pagbibigyan ko ang lalaking ‘to kahit alam kong ako na ang mananalo.
“Choose.” ‘yon lang ang sinabi ko sa ‘what’ niya.
“Explain it to me first.”
Tumingin ako sa kanya. “Target shooting.” Then tinuro ko ‘yong mga tao na nakabitin sa harapan namin. Medyo malayo ito sa’min. “Maglalagay sila ng mark diyan, at kailangan mo ‘tong matamaan in just ten seconds. Now choose, brutal o brutal na brutal.”
He just laugh. “Ibang klase. I choose brutal na brutal.”
“Final?”
“Final.”
Tiningnan ko ang host ng laban na ‘to at tinanguan. Alam na niya ang ibig kong sabihin. So may binulungan siya. After, ‘yong mga binulungan niya lumapit ‘don sa mga target namin, at nilagyan ng marks ang noo, magkabilang pisngi at baba.
“Shoot that marks in just five seconds.”
“What?! Akala ko ba ten seconds?!”
“Hindi mo kaya? Wala ka palang binatbat.”
“Bitch. Kaya ko ‘yan! Game!”
Nakakatawa ka. Kunwari ka pang kaya mo, pero ang totoo hindi mo kaya. Four marks in five seconds? Pfft. Only Madonna can make it.
Tinaas ko na ang baril ko, at tinutok na ‘don sa mga targets. Ga’non rin ang ginawa ng lalaki.
“Ready!” sigaw ng host. “Get set!” binuhos ko na ang buong atensiyon ko sa mga marks nang..
“Wait!”
Binaba ko ang baril ko, saka tumingin sa kanya ng masama. “Uurong ka na ba? Nagsisimula pa lang ang laban, oh.”
Tumawa lang siya. “Tatanungin ko lang kung anong magiging premyo sa laban na ‘to.”
Psh. ‘Yon lang pala. Napatingin ako sa waist ng pantalon niya, may nakasabit ‘don na susi. Alam ko na.
Binalik ko ang tingin sa kanya. “I know you have a car. So, let’s have a deal. If you win, my motor is yours. But, If I win, your car is mine.”
“Hahaha! Well, ihanda mo na ang motor mo.”
Hindi ko na lang siya pinansin. Masyadong mahangin. Tinaas ko na ulit ang baril ko, at tinutok sa mga targets.
“Ready! Get set-”
Nasara ko ang palad ko sa sobrang inis. Pinipigilan ko lang ang sarili ko. Calm down, Madonna.
Nilingon ko siya. “Ano na naman?!”
“Five seconds lang ba talaga? Ten seconds na lang para mas maganda ang laban!”
Natawa ako ng konti. Masyado niyang pinapahalata na mahina siya. “Four seconds. Pwede na?”
“Ano?!”
“Three seconds?” Pfft. Natatawa ako sa itsura niya. Ang sarap paputukan.
“Aissh! Fine, five seconds.” Inalis ko na ang tingin ko sa kanya. May binulong siya pero narinig ko. “Really bitch is always a bitch.”
“And male dog is always a male dog.” I said without looking at him.
Tinaas ko na ulit ang baril. Magsalita pa siya ulit, at babarilin ko na siya. Nakakainis na eh. Hinahamon ba talaga niya ako? O nakikipaglokohan lang siya sa’kin?
“Ready! Get set—”
“Wait—aaah!” Isang salita pa lang ang nasabi niya, binaril ko na siya sa braso niya. “Bakit mo ginawa ‘yon?!”
Lumapit ako sa kanya. “Nagtatanong ka pa kung bakit ko ginawa ‘yon? Well, ayoko lang sa mga taong iniinis ako.” Tiningnan ko ang susi na nakasabit sa pantalon niya, saka hinila ‘to.
“Oy! Bakit mo kinuha ‘yan?! Ibalik mo nga!”
“I win, so your car is mine.”
Tinalikuran ko na siya at naglakad palayo. Pero hinabol niya ako at pinigilan.
“Ano? Nagpapatawa ka ba? Ikaw, nanalo? Ang kapaaaal. Walang nanalo kaya ibalik mo ‘yan!”
“Kapag hininto ko ang isang laban, It means the game is over. And when the game is over, I am the winner.”
Binawi ko ang kamay ko sa kanya, saka tuluyan ng lumabas ng lugar na ‘yon. Hindi na niya ako nasundan dahil may mga pumigil sa kanya. Nice. Nadagdagan na naman ang mga koleksiyon ko ng mga sasakyan.
