YALNIZ DEĞİLSİN

3.BÖLÜM

Artık bir işim vardı,bende çalışacaktım. Kendi paramı kendim kazanacaktım. Bu güzel haberi önce ailemi arayarak verdim. Onlarda en az benim kadar mutlu oldular. Sonra da Duygu'yu arayıp, genelde yemek yediğimiz kafeye çağırdım. Bende kafeye doğru. Yürümeye başladım.
Kafeye geldiğimde boş bir masaya oturdum ve Duygu'yu beklemeye başladım. Yaklaşık bir on dakika sonra Duygu geldi ve oturur oturmaz günümün nasıl geçtiğini sordu. Bende baştan aşağıya herşeyi birebir anlattım. Sorunsuz geçen trafiği, merdivende çarpıp da bir sürü azar işittiğim o görgüsüz adamı, Demir Bey'in sempatikliğini, ve işe kabul edildiğimi.
Bu son söylediğimden sonra Duygu çığlık atmış olsada sakinleşmesi çok uzun sürmedi. Benden çok sevindi resmen.
Kahvelerimizi içtikten sonra birlikte ayrıldık kafeden.
Evin yoluna doğru yürürken konuştuk, sohbet ettik. Artık ikimizinde bir işi vardı. Duygu'nun zaten vardı da. Artık bende bu cemiyete dahildim. Varmı bundan güzel şey. Yoktu tabiki. Ama kafama takılan birşey vardı. Merdivenlerde çarptığım adam. Neden o kadar kabaydı? Yani özür dilememe bile izin vermemişti. Umarım bir daha karşılaşmazdık. Ben böyle düşünürken
"Bunu kutlayalım mı ?" ben anlamayarak sordum.
"Neyi? "duygu bezgince cevapladı.
"Hani sen bir yıl sonra nihayet bir işe girebildinya Gizem. Onu, kutlayalım mı? "
"Haa sen işden bahsediyorsun,olabilir tabi kutlarız."Şaşırdı, ve konuşmaya devam etti.
"Başka neyden bahsedebilirim acaba, anlamıyorum ki? Bir haller var sende ama neyse. O zaman bizim kızları arıyorum, akşam bizde toplanıyoruz."
"Tamam bebeğim."
Evet sonunda bir işe girebilmiştim ama kutlama gibi birşeye gerek varmıydı ki. Duygu'yu kırmamak için kabul etmiştim bu teklifini.
Kapının önüne geldiğimizde, Duygu kapıyı açtı ve içeri girdik. O kadar yorulmuştum ki bugün bu topuklularla uyuyup dinlemek istiyordum.
"Duygu ben biraz dinlensem, sabah..."
"Tabi dinlen, ben hallederim ne varsa" kocaman öperek odama yolladı beni.
Seviyordum bu kızı be!