KORKULARIMDAN KORKTUM

ZORLU AMELİYAT!

  Esna hanım ve Hüseyin beyin çouğu olmamıştı Gül'den sonra.Herkes evde afacanlık yapan çocuk olmasını istemişti.

  Hüseyin bey başını duvara yaslamıştı. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Ama beceremedi. Hüseyin bey ilk defa ağlıyordu. Gözleri kıpkırmızı olmuştu. Eli titriyordu. Kırmızı gözleri ile Gül'ü süzüyordu.Gül daha önce hiç bu kadar ağlamamıştı. Evde tek çocuk olduğundan dolayı onun her dediğini yapmışlardı. Gül pencereden annesini izliyordu. "Annem ben geldim. Bizi yalnız bırakma!"  insan hep korkularından korkuyor. Oysa korkuların üstüne gitmek lazım. Eğer üzerine gitmezsen biryerlerde korktuğun şeyler kalır. Üzerine git ki korkularını aşasın...

    Gül' gözyaşları usulca gamzlerine doğru iniyordu.Gül'ün başı dönmeye başlamıştı. Gözleri bulanmıştı. Sonra da olduğu yere bayılmıştı. Arkadaşları da en az Hüseyin bey kadar telaşlılardı. Ama ellerinden bişey gelmiyordu ki!Oysa böyle olmak zorunda mıydı?Bu kadar mutlu bir aile ne kadar perişan olmuşlardı. Biraz sonra Gül ayıldı. Hemen annesinin odasının önüne koştu. Sürekli ağlıyordu, kimse ile konuşmuyordu. 

   Doktor Gül ve Hüseyin yanına yaklaştı. Küçük öksürüklerle  boğazını temizledikten sonra:"Esna hanım için üzgünüm. Aslında bir ameliyat var yapılabilecek. Bu ameliyat biraz zor ama en azından anne veya çocuğu kurtarma şansımız var. Eğer ameliyat olmazsa çocuğu ve Esna hanımı kaybetme olasılığı daha yüksek. "Hüseyin bey çaresizce Gül'ün gözlerine baktı.  Bunu yapmak zorundalardı. Hüseyin bey evraklarla ilgilenirken Gül çaresizce düşünüyordu. Esna hanımı ameliyata hazırlıyorlardı. Kızlar ise titrek sesleri ile Gül'ü teselli ediyordu. Gül'ün arkadaşları da onunla beraber hastanede kalıyordular. Hiçbiri sabahtan beri ağzına bir lokma almamışlardı. Tabi açlık kimin umrundaydı ki...