BİZDEN BİRİ

Bölüm 14

Hikaye bittiğinde arkasında bir gölge hissetti. Lena kapıda dikilmiş ona bakıyordu, yanına oturdu. Saçlarında ellerini gezdirmeye başladı. Semi gözlerini onun gözlerinin içindeki sırra bırakmıştı. Anlamasını umduğu bu hikayeden bir tek aşkı anlamlandırmıştı aslında. Birbirlerine sarılarak ve sukuta bırakarak cevapları geceye bıraktılar.

Sabah güneşi yine en yakıcı aydınlığı ile üstüne doğmuş ve uyanmıştı Semi. Kolları boştu geceden kalma anları hayal etti, kısa bir an yüzüne düşen umutlu gülümseme ile kalkıp kahvaltıyı o sabah kendisi hazırlamayı düşündü. Ama o çoktan onun yerine hazırlamıştı Lena. Masanın başında ayakta gülümseyerek bakıyordu Semi'nin dağınık saçlarına.

Semi;

-Sen hiç uyumuyor musun? Ne zaman uyansam ayaktasın?

Lena;

-Uyku ile aram yok diyip gözlerini kaçırdı.

Semi;

-Günaydın bu arada, kahvaltı yine çok güzel görünüyor. Dün gece seni kırdığım için özür dilerim içimde kaldı söylemek istedim sadece.

Lena;

-Önemli değil üzerine ağır bir yük yükledim bende farkındayım. Senin kadar benimde merak ettiğim şeyler var aslında, buraya nasıl geldiğini, beni nasıl bulduğunu merak etmiyor değilim.

Semi;

-Koskoca arazideki tek ev burası olunca bulmak zor olmadı dedi gülüştüler.

O sabah daha pozitif bir güne merhaba dediler. Yeniden arayacaklardı ama bu kez kasabaya değil etrafta bakınacaklardı. Sohbetleri bunun üzerine aldıkları karar ile geçerken pencereden gözüne bir şey çarptı Semi'nin. Hızlıca kalktı pencereden gördüğü şeyin yanına doğru hızlı adımlarla gitti. Zinciri çıkmış bir bisiklet vardı. Bunu daha önceki günler görmemişti sanki. Biraz eski biraz tamir gerektiren. Sağı solunu incelemeye başladı dikkatli hali ile. Lena onu izlemekten mutlu hali ile bakıyor arada göz göze gelip ikisi de gülümsüyorlardı birbirlerine.

Lena;

-Dalıp gittin yine iyimisin?

Semi;

-Hep gülümsüyorsun ya bunu düşünüyordum, büyük bir derdin olduğu belli ama gülümsemen hiç eksik olmuyor yüzünden

Lena;

-Gülümsemek bir şükürdür demesiyle dudaklarındaki gülümsemeyi takip etmeyi bırakıp gözlerine baktı. Tuhaf gözleri vardı sanki gözbebekleri kendi rengi ile karışmış bir derecede kömür siyahıydı. Semi daldığı gözlerden nihayet sıyrılmıştı, tamir işi bitmiş gibi görünüyordu. Oldukça sağlam olmuştu bisiklet. Gururla baktı yaptığı işe böbürlenerek, son kontrollerini yaptıkdan sonra Lena'ya döndü;

-Hadi bin sende!

-Bununla mı arayacağız?

-Evet beğenmedin mi? Bak özel şoföründe var.

*��