Ghost night

Hoofdstuk 2.

Ik open mijn ogen. Ik zweet me kapot. Echt niet normaal. Ik ga rechtop zitten. Kaboem. Kaboem. Kaboem. Mijn hoofd ontploft bijna. Ja. Ik ben er ook nog. Ik gil. Wat is dit? Je hebt mij opgeroepen. Het glas los gelaten, en voor straf zit ik nu in jou. Bestuur ik je geest en gadachten wanneer ik dat wil. OMG! Ik sta op. Even word ik duizelig, maar het maakt me niet uit. Kan ik weglopen van dit, wat het ook maar is? Ik ben nog in het huis van Jamaia. Ik moet naar haar toe. Ik moet dit aan haar vertellen. Niemand mag dit weten. Ze moet denken dat het voor één keer was. En anders? Anders zal je niemand meer kunnen aanraken. Ik ren naar beneden. "Jamaaaaai!" Gil ik. Ze komt uit de keuken. Haar gezicht is rood en haar ogen zijn behuild. Door mij? "Wat is er?" vraag ik. "Je was zo eng! Het was zo eng. Oh. Ik was zo bang!" er loopt weer een traan over haar wang. "Je gilde dat de geest in je zat en dat je nooit meer iemand aan kan raken zonder dat diegene dood gaat." Mijn ogen worden groot. "Jamaia, ik weet het niet eens meer. Ik ben ook bang. Het praat, en ik weet niet wat ik moet doen. Jamaia hetgene binnen in mij, het praat!" Ik heb niks verteld? Maar je ging wel naar haar toe. Nee! Is het waar wat ze zegt? Is dat je vloek op mij? Ja. Precies ja. Ik pak mijn hoofd vast en loop een rondje. "OMG! Wat nu? OMG!" ik wil haar hand pakken maar bedenkt me. Wat als het echt zou gebeuren. Ik wil haar niet kwijt. "Misschien kun je handschoenen dragen?" Dat zou kunnen. "Ja! Het kan! Heb jij ze hier liggen?" Ze knikt heftig. "Ja ja ja!" ze rent blij naar de kast en haalt er een la uit. Vol met handschoenen, mutsen en sjaals. Er ligt ook een paar plastic handschoentjes in. Jamaia geeft ze aan mij. "Alsjeblieft. Niet voelbaar en zichtbaar." ze glimlacht. Ik doe ze aan en je ziet geen verschil. Deze zijn perfect. Maar als je ze af hebt heb je een groot probleem. En blote delen zijn ook niet onkwetsbaar. Ik knik. Perfect. Een vloek met een anti-gif werking. "Ik ga. Het is al drie uur, en ik zou drie uur thuis zijn. Sorry Jamaia." zeg ik met een blik op de klok. Jamaia knikt. "Ik snap je. Ik zie je morgen. Niemand aan raken he?" ik lach. "Tuurlijk niet. Ik ben geen moordenaar. Niet van mezelf in ieder geval." ik knipoog naar haar.

Ik loop naar buiten, maar er staat een man voor de deur. "Pardon?" zeg ik luid als hij een arm om mijn middel slaat. Hij drukt zijn mond op de mijne. Gatver! Ik spuig in zijn gezicht. Maar hij valt al neer. Hij is zo slap als een doek. Zijn ogen staan open. Geschokt. OH MY GOD! Hij is serieus dood. Door mij! Ik gil. Jamaia komt buiten. "Hij zoende me! En toen...OMG! Wie is het? Aaah" Ik geef Jamaia een knuffel en let op dat mijn hoofd en nek haar niet raken. "Player." spuugt ze op hem. Ik maak zijn mond schoon en loop naar huis. Zodra ik haar watsapp dat ik thuis ben belt zij 1-1-2. Precies als afgesproken. Ik ga slapen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Biep. Biep. Biep. Baf. Ik wrijf op mijn hand. Iets te hard geslagen. Ik kijk op mijn wekker. Het is vijf over zes. Ik moet weer naar school. Hoe ga ik het overleven zonder ook maar iemand aan te raken? Het is overvol daar! Maja. Ik kleed me aan. Een rood T-shirt met een leuke tekst, en een zwarte skinny jeans. Ik pak mijn lichtblauwe All Stars en loop naar beneden. "Goeiemorgen!" zegt mama. Ik knik, en loop meteen door naar de koelkast. Ik pak een bakje 'ontbijt' waar echt van alles in zit. Geplet. Ik pak een lepel en schuif het naar binnen. Ik pak mijn schooltas en ren naar mijn fiets. Het is al half zeven. Ik fiets naar Jamaia toe en samen fietsen we verder.

Nog iemand aangeraakt?

Nee tuurlijk niet. Ik ben niet gek.

Haha. Eigenlijk wel.

Gelukkig ben ik niet de enige.

Kus van mij.

Niet onvangen.

Wil je een lolly?

Natuurlijk! :)

Kom maar halen!

Jamaia fietst er super snel vandoor en houdt een lolly in de lucht. "Aaaaah! Geef!" roep ik lachend. Ik fiets achter haar aan. Als we bij school zijn heb ik haar net in gehaald. "Ha!" ik pak de lolly uit haar hand en steek hem in mijn mond. Lachend zetten we onze fietsen neer en lopen naar binnen.

We lopen door de gang bij de kapstokken als de bel gaat. "Welke les?" vraag ik. "Geschiedenis. Boven." antwoord Linda achter me. We lopen naar boven maar in de gang voel ik iemand tegen mijn nek aan komen. Hoe krijgt ie het voor elkaar! De persoon valt achter me op de grond. Allemaal kinderen gillen. Ik draai me om en begin ook te gillen. "Linda!" Nee! Ze zwaaide per ongeluk haar hand tegen je aan. Dodelijke pech. Wraaaaaaah! Ik kniel bij haar neer. Ze is dood. Natuurlijk. Jamaia kijkt me veelbelovend aan. Ik loop weg met tranen in mijn ogen. "Laat me gaan. Ik zal nooit meer zoiets doms doen!" gil ik. Je hebt grote pech. Ik zit in je. Tot de dood ons scheidt. "Wraaaaaaaaaaah!" Ik pak mijn haar vast en trek zo hard ik kan. Ga weg! Ga weg!

________________________________

heey lezers!

Heel erg bedankt voor het lezen van mijn boek! Vote en comment. Ideeën altijd welkom!

Xx Niesjen