Ghost night

Hoofdstuk 9.

Jeej weer een hoofdstukje! Ik zag alle reactie's en heb toen maar alles doorgelezen en nu kan ik sowiezo nog een hoofdstukje schrijven. Ik weet namenlijk niet hoelang mijn inspiratie blijft zegmaar. Maar ik zal mijn best doen. :-)

xx

______________________________

Ik besef me dat ik nog nooit eerder een jongen heb zien huilen en probeer hem te troosten. Het word echt heel zwaar de komende tijd. Ik geef hem een zoen en loop naar huis. Terwijl ik loop heb ik het gevoel dat ik mijn buik al voel groeien. Hmm, volgens mij heb ik te veel Twilight gelezen... Ik weet alleen niet hoe een baby er uit zal zien met een vloek in zich. Maar toch, ik voel iets in mijn buik wat daar eerst nooit is geweest... Ik weet ook niet hoe zoiets gaat bij een vervloekt kind. En ergens ben ik er ook wel nieuwschierig naar. Ja ik ook wel, maar ik wil niet dat mijn kindje binnen een dag weer dood is. Ik wil dat het een gezond en vrij en gelukkig leven heeft. Dat is wel de ultime droom van de meeste moeders he... Ja maar ik word ook moeder. Ik schrik. Hoe the fuck moet ik dit aan mijn moeder vertellen? De tranen springen in mijn ogen. Als ik mijn moeder van de zwangerschap vertel, komt ze ook van Bloody Mary te weten... En misschien moet ik haar dan ook van jou vertellen. Nee! Niet doen! Als je dat doet overleeft ze het niet! Ik draai me om en ik kijk naar links. Ik sta op het treinspoor. En ik hoor het belletje rinkelen. En de trein toeteren. Nog maar een paar meter, en dan ben ik van je af. Van mijn kind af. Er loopt een traan over mijn wang, en terwijl ik aan Stan denk spring ik nog net op tijd aan de kant. Ik laat me in het gras vallen en huil. En ik schreeuw zo hard ik kan. En ik huil nog meer.

Een arm wordt om me heen geslagen. Ik sla de arm bang weg. Maar de arm komt terug. "Rustig Lotte. Ik ben het maar." zegt de mooiste stem die ik ooit heb gehoord. Ik kijk op. Ben ik dood dan? Maar het is Stan. Ik geef hem een knuffel van blijdschap. En ik begin weer te huilen. Maar dit keer vooral van blijdschap. Dat ik niet weer iemand vermoord heb met mijn aanraking. Ik geef hem een zoen en omhels hem stevig. "Jou wil ik nooit meer kwijt." Ik heb hem laten komen door jou gedachten aan hem door te geven. Jij ook heel erg bedankt dan. Maar zonder jou was er waarschijnlijk veel minder gedoe geweest... Ja eigenlijk wel he.

Was je nou echt weer van plan om onder de trein te springen? We hadden toch afgesproken dat je dat niet meer zou doen?

Nee sorry. Maar ik kon het echt even niet meer aan.

Ik snap wel hoe je je voelt hoor. Ik had gisteren ook de neiging.

Dankje. Dat je het niet gedaan hebt.

Graag gedaan. Toen ik aan jou dacht besefte ik dat ik je niet in de steek kon laten. Met onze komende ééndags baby.

Je weet dat dat raar klinkt he?

Ja. *knipoog*

Gelukkig maar. *zoen*

We lopen terug naar zijn huis. Want ik besef me net dat ik eigenlijk naar school had moeten gaan. Als we bij zijn huis zijn bel ik mijn moeder op. Dat ik net wakker ben, en dat ik ervoor zal zorgen dat ik zo snel mogelijk op school ben als mogelijk. Ik pak mijn spullen en geef Stan nog een kus voordat ik wegga. Gelukkig voel ik me niet. Maar het komt wel dicht in die buurt, vanwege het feit dat er heel wat mis is gegaan in één week.

Als ik op school aankom is het net pauze. Ik loop naar de hoek waar Jamaia en ik altijd zitten, en gelukkig is ze daar. Ik geef haar voorzichtig een knuffel, en ga naast haar zitten.

Er is echt te veel gebeurt sinds ik van school weg ging die dag.

Ik heb de tijd.

Ik weet eigenlijk niet of ik het hier wel kan vertellen. Ik denk dat de verkeerde personen het misschien opvangen.

Zou kunnen. Vertel het maar in de les. Ik wil nu trouwens ook heel graag mijn broodje opeten.

Als de pauze voorbij is, hebben we wiskunde. Ik zorg ervoor dat ik niemand raak, en vertel Jamaia het hele verhaal. Als ik klaar ben is de les al bijna voorbij. Wanneer ik op kijk, zie ik dat Jamaia wit is en me met grote ogen aankijkt.

Dat kan toch helemaal niet? Geesten bestaan helemaal niet!

Ja pfruh. Dat dacht ik ook he, maar sinds ons Ouija avontuurtje heb ik dat idee al uit mijn hoofd verbannen.

Wauw. Dit is echt iets ernstigs.

Ik weet het. Maar ik heb ook geen enkel idee wat ik nu moet doen enzo. Ik ben gewoon fucking zwanger!

Jezus. Dat is echt heel erg. En je hebt het wel al gedaan met Stan? Dus het is zijn kind?

Naja. Nee dus. Dat is ook één van de problemen. Hij denkt wel dat het zijn kind is, maar er is geen cel in mijn hoofd die zich kan herinneren dat wij seks hebben gehad.

Een paar kinderen draaien zich om, en kijken ons raar aan. Ik kijk kwaad terug een steek een winegum in de mond van Jamaia. Die proest het bijna uit van het lachen.

Maar dit is echt erg hoor. Als ik jou was zou ik een test doen.

Ik denk dat ik al zeker weet dat ik zwanger ben.