Ghost night

Hoofdstuk 14

Ik lig op bed een beetje te piekeren over alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt. De tijd vloog voorbij en mijn leven lijkt een horrorverhaal. Het begon bij Jamaia met die ene geest en nu heb ik van alles mee gemaakt en arg! Wat moet ik hier allemaal mee? Langzaam val ik in een onrustige slaap.

"Je kunt er niks aan doen, accepteer het en ga door met je leven." zegt een vreemd meisje tegen mij. "Hoe dan?" ik voel dat mijn hart tekeer gaat. Het meisje ziet er eng uit en het is donker om ons heen. Ik zie nauwelijks wat en ook niet waar we zijn of hoe ik weg kan komen. "Vermoord jezelf en je zult verder leven als een vrije geest. Je zult alles zien wat er gebeurt tot jou geesten en vloeken iemand anders hebben gevonden. Doe je dit niet, dan zal je nooit verlost zijn van hen." wat is dit voor raars? Ik wil niet nu al dood en al helemaal niet omdat een of ander eng onbekend meisje dat zegt! "En waarom zou ik dat zomaar doen? Hoe weet jij dit allemaal van mij en wat doe ik hier?" het meisje schudt met haar hoofd. "Ik weet alles!" sist ze. Alles word donker en ik word verward wakker.

Het is licht buiten maar het kost me even voordat ik mij bedenk dat ik mij verslapen heb. Ik moet naar school! Maar wat moet ik nou met die rare droom? 

Op school worden de leraren niet eens boos, het lijkt alsof ze iets verbergen wat ik niet mag weten. De directeur negeert mijn blik en vraagt of ik na schooltijd naar hem toe kom. "Ja prima hoor, is er iets ernstigs?" vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd maar negeert mijn blik en loopt weg. Apart.

Ik vertel Jamaia in de pauze over de droom, maar ik twijfel wel of dat zo handig is. Zij heeft nu ook wel genoeg aan haar hoofd geloof ik. Ze barst in tranen uit en knuffelt mij opeens, dat heeft ze echt nog nooit gedaan. "Ik wil je niet kwijt? Niet nu al! Doe het nu niet, we kunnen je helpen!" Ik moet opeens ook huilen en iedereen om ons heen kijkt ons nu aan. Het is best akward maar ik kan het ook niet meer helpen. "Ik wil ook niet nu al dood maar het word alleen maar erger op deze manier en ik kan er eigenlijk ook niet mee leven!" ze kijkt me aan en knikt. "Je hebt gelijk maar dit is denk ik niet de goede mogelijkheid." 

Er komt iemand naar ons toe en die trekt mij mee, het word zwart voor mijn ogen zonder goede reden.

Voor mijn gevoel word ik een minuut later weer helder en als ik om mij heen kijk zie ik dat ik in de kamer van de directeur ben. Op de klok staat dat het al drie uur is terwijl de pauze om kwart voor twaalf begon. Was ik zo lang 'out'? De directeur kucht en ik kijk hem meteen aan. "Ik moet je iets heel ernstigs vertellen en dat ga je niet leuk vinden. Het is heel erg vervelend dus bereid je maar even voor dan pak ik alvast een glaasje water." oh leuk! Nu is het duidelijk wat er gaat gebeuren, wat zou het zijn? Het zweet breekt mij uit en ik zie zwarte vlekken mijn gezichtsveld weer bijna overnemen. Ik schud mijn hoofd en het gevoel is weer even weg. De directeur komt weer binnen en geeft mij het glaasje water waar ik een klein slokje van neem terwijl hij weer gaat zitten. Hij vouwt zijn handen over elkaar en kijkt mij met een zielige blik aan. "Dus..." zeg ik maar als hij mij zo blijft aanstaren. Hij kucht nog een keer en dan begint hij met de woorden die mijn leven zullen beslissen.

"Stan is vanochtend dood gevonden in zijn slaapkamer. Hij heeft een overdosis genomen en is daar aan overleden. Wij vonden dat jij dat maar moest weten, het spijt me heel erg." ik voel mijn lippen trillen en de tranen in mijn ogen branden. "Nee. Nee! Dat kan niet!" het begint te galmen in mijn oren en ik zie het beeld van Stan die dood in zijn slaapkamer ligt voor mij. "Over drie dagen is de begrafenis, de moeder van Stan zal contact met je op nemen zodat jullie daar samen aan kunnen werken. Jamaia zit naast het kamertje, ik stuur haar zo wel naar je toe. Als je wilt mag je naar huis zodra je je weer beter voelt." ik hoor Jamaia binnen komen en ze geeft mij weer een knuffel. 

"Het spijt me zo erg! Zou hij dezelfde droom gehad hebben?" opeens begint het mij te dagen. "Natuurlijk! We zijn met elkaar verbonden! Het moet haast wel!" ik kijk haar aan, ze heeft rode ogen. Jamaia heeft ook gehuild om het nieuws. "Maar waarom zou hij het doen als hij jou heeft?" ik schud mijn hoofd, ik weet het ook niet. We lopen samen naar mijn huis en ik ga op bed liggen. Mama is niet thuis dus Jamaia blijft bij mij. 

_____________________________________

Hi guys! Daar was ik opeens weer! haha. Ik vond dat ik bij 7k reads en 16 comments op mijn laatste post met 'verder', toch maar eens verder moest gaan met mijn geweldige inspiratieloze verhaal. Vandaar een aantal woorden onder elkaar. Moesten jullie huilen?? (a) En nu de grote vraag; gaat zij ook zm doen of niet... Het word spannend, en wat gebeurt er dan? Stopt het verhaal dan? Opzich, ik ben toch inspiratieloos. Maar aan de andere kant is het ook wel leuk weer om eens te schrijven. Dus goed nieuws; ik ga weer eventjes door. Ik weet niet of ik veel mer kan schrijven gezien mijn inspiratieloze brein en mijn o zo drukke leven, maar ik vond het ook wel leuk om weer eens wat te schrijven. Dus laat me weten wat je ervan vindt en we zien wel hoe lang het deze keer duurt voordat er een nieuw hoofdstuk ontstaat. Greetings, en mailen en likes en comments zijn altijd welkom!

xx