Sonsuza dek Yalnız

12.Bölüm

  Uzun uzun yürümelerin ve dinlenmelerin sonunda otobana varmıştık ve otostop çekmekten başka şansımız yoktu. Bu bizim için biraz tehlikeliydi çünkü kaçtığımız haberi her yere duyulmuş olabilirdi ve polisler bizi buraya kadar arayabilirlerdi.
  Rüzgar sonunda bir arabayı durdurabilmişti. Arabayı 50-51 yaşlarında bir adam kullanıyordu. Rüzgar adamdan bizi şehre kadar götürmesini rica etti. Güler yüzlü adam hemen kabul etti. O kadar yürüyüşten sonra arabanın rahat koltuğu bulutların üstünde gibi hissettirmişti. Ayrıca Rüzgar adamla hemencecik kanka oldu. Bu kadar cana yakın biri değildi oysa ki.
  Bir saat olduğunu tahmin ettiğim süre kadar arabada yolculuk ettikten sonra şehre geldik. Rüzgar adama teşekkür ettikten sonra bir banka oturduk.
" Beni burada bekle tamam mı ben bir yerden telefon bulup geliyorum." dedi Rüzgar.
" Tamam ama çok uzaklaşma birbirimizi kaybetmeyelim." diye cevap verdim ama o çoktan yürümeye başlamıştı.

.....................RÜZGAR. .......................

Nefes bankta otururken ben de Cihan'ı aramak için bir telefon arıyordum. Yaşlı bir kadına telefonunu alabilir miyim diye sordum." Ne münasebet." dedi tiskinircesine. Başta anlamadım bu tepkiyi ama sonra ormanda fazla vakit geçirdiğim için üstümün toz toprak olduğunu farkettim. Bu şekilde birine kimse telefonunu ödünç vermezdi. Ne yapacağım diye düşünürken mavi bir binanın en alt katında asılmış çamaşırları fark ettim. Pek güzel olmasalar da beni idare edebilirlerdi. Yavaş yavaş yürüdüm ve bir kot ceketi çekip aldım ardından hemen duvarın arkasına saklandım. İçerden ses gelmiyordu ama daha fazlasını alamazdım. Zaten bu ceket işimi görürdü.
Ceketi giyip o binadan uzaklaştım. Sigara içen bir adamın yanına yaklaştım ve sordum;
" Afedersiniz, telefonunuzu kullanabilir miyim?"
Önce beni süzdü.
" Olur." dedi ve eski model telefonunu cebinden çıkartıp  bana verdi. Telefonu alıp Cihan'ın numarasını tuşladım. İyi ki numaraları ezberlemeyi akıl etmiştim yoksa işimiz çok zordu. Bir iki bip sesinden sonra açıldı.
" Alo?"
" Cihan benim kardeşim Rüzgar. Ben şu an dışardayım."
" Dışarda mı? Nerdesin kardeşim hemen gelip alayım seni."
" Konuştuğumuz yerdeyim. Yakın mısın buraya?"
"Yakınım evet. Geliyorum sen caminin önünde  dur buluşalım."
"Tamam çabuk ol." dedim. Ve adama teşekkür edip telefonunu geri verdim.     Hızlı adımlarla Nefes'in yanına döndüm. Hemen bir kediyle arkadaş olmuştu. Bu kız fazla mı iyi? Merhameti başımıza bela açmazsa iyi olur.
  Beni görünce oturduğu banktan kalktı sinirle konuşmaya başladı.
" Sen nerdeydin ya? Bekle dedin gittin yarım saat oldu? Ayrıca bu ceket de ne? Nerden çaldın onu?"
" Güzel giyinmeyene kimse telefonunu vermiyor." dedim o da anlamış olmalı ki cevap vermedi.
" Bir arkadaşımı aradım. Birazdan bizi almaya gelecek. O bize kalacak yer bulacak tamam mı? Sonra da ne yapacağımızı düşünürüz."
" Ne yapabiliriz ki? Polis bizi arıyor. Belki de boşuna uğraşıyoruz."
" Ümitsiz olma. Herşey planladığım gibi gitti ve sorun da çıkmayacak." dedim ama dediklerime ben bile inanmıyordum.
Nefes'i alıp caminin önüne götürdüm. 20 dakika falan sonra Cihan geldi.

" Rüzgar, kardeşim benim sonunda çıktın ya. Polis seni arıyor oğlum haberlerde gördüm. Neyse ki fotoğrafını yayınlamadılar."
" Aynen Cihan bize kalacak yer ayarladın mı?"
" Tabi ki kardeşim ama biraz kötü bir yer. Yani uzun bir süre bakım görmemiş. "
" Olsun sorun olmaz. Bu arada bu Nefes bizimkilerden."
" Memnun oldum Nefes. Ben de Cihan. Demek Rüzgar'ın arkadaşısın. Şaşırdım açıkçası, Rüzgar'ın kız arkadaşı olması alışılmadık."
"Evet katlanılacak biri değil." dedi Nefes ve gülümsedi. Ben de "öyle mi" bakışı attım ve arabaya bindik.

...................NEFES....................

Cihan 30 dakikalık bir yolculuktan sonra kulübeyi andıran bir evin önünde durdu. Ev yıkık dökük ve bakımsız görünüyordu.
İçeri girdiğimizde aynı hayal kırıklığının içeride de olduğunu gördüm. İşimiz çok zor olacaktı...