Texting | Acid (VOLTOOID)

Hoofdstuk 21

Point of view Lola

Ondanks dat ik me ziek voel, probeer ik het niet te laten merken aan Nathan. Het is de laatste dag dat we samen zijn. Misschien wel de laatste dag dat we elkaar ooit zien... Nathan betaalt mijn kaartje en we lopen naar binnen.

Nathan gaat in een hokje naast me. Ik trek de bikini aan en pak mijn handdoek uit mijn tas. De kleding stop ik in de tas. Als ik het hokje uitkom is Nathan ook al omgekleed.

We stoppen onze tassen in een kluisje en lopen het zwembad binnen. Er klinkt veel geschreeuw van kinderen waardoor Nathan en ik elkaar zuchtend aankijken. Ik lach en trek hem mee naar het grote bad.

We rennen hand in hand het water in, waardoor we worden aangestaard door een paar mensen. Ik laat snel zijn hand los, we hebben tenslotte niets en ik wil niet dat mensen roddels gaan verzinnen.

Nathan kijkt me verbaasd aan, of lijkt dat zo? Ik negeer het en zwem naar de andere kant van het bad.

Opeens tilt Nathan me op en gooit hij me het water weer in. Ik gil lachend en krijg daardoor water in mijn mond en neus, een rotgevoel. Lachend kom ik weer boven water en probeer ik Nathan onder water te duwen, maar hij is te sterk.

Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me onder water. Ik kom weer boven water en spetter water in zijn gezicht. Uitdagend kijk ik hem aan en zwem ik snel weg, met Nathan achter me aan.

Na een hele tijd zwemmen besluiten we om even rustig te gaan zitten. Nathan haalt wat eten en drinken uit zijn tas en geeft me een flesje water. Dankbaar pak ik het aan en kijk ik het zwembad rond.

Sommige mensen maken foto's van ons, lijkt het wel. Even slik ik. "Nathan." Fluister ik. "Ze maken foto's." Zuchtend kijkt Nathan naar een groepje kinderen. Al snel houden ze op.

Opgelucht haal ik adem en neem ik een slok van mijn water. Zoals ik al zei, ik heb geen zin in roddels of iets in die richting.

Point of view Nathan

Het is precies vijf uur als we omgekleed weer buiten staan. Meteen voel ik een rot gevoel van binnen, omdat ik weet dat ik weg moet. Lola kijkt me aan, ze weet het ook. Zuchtend fietsen we terug naar Lola's huis.

Ik pak mijn spullen in en haal iets uit mijn tas. Als ik beneden ben zit Lola op de bank en de tranen stromen over haar wangen. Waarschijnlijk is het niet de bedoeling dat ik het zie, dus wacht ik even in de deuropening.

Na vijf minuten besluit ik toch naar binnen te lopen. Lola veegt snel haar tranen weg en kijkt me met een nep lach aan. Ik pak haar hand en stop er een ketting in. Verbaasd kijkt Lola naar de ketting.

"Maar..." begint ze. Ik schenk haar een warme glimlach en help haar met de ketting om te doen. "Maar, nu heb ik niets voor jou." Zegt ze met een snik in haar stem.

"Ik heb je in mijn hart," zeg ik wat onzeker terwijl ik wegkijk. Een paar seconden later voel ik Lola haar handen mijn gezicht naar die van haar toe trekken en ze zoent me. Zo zitten we voor geen idee hoe lang op de bank, als Rayan opeens in de deuropening staat.

Hij heeft overnacht bij Elise en staat er ook wat verdrietig bij. Elise staat achter hem, ze heeft duidelijk gehuild. Lola en ik kijken elkaar aan. "Je moet gaan." Zegt ze terwijl ze haar tranen in probeert te houden.

Point of view Lola

Zwijgend fietsen we naar het station. Als we er zijn halen Nathan en Rayan een treinkaartje en wachten Elise en ik bij de trein. "Ik haat dit." Zegt Elise zuchtend. Ik knik.

Als Nathan en Rayan terug zijn is hun trein er ook al. "We moeten gaan." Zegt Rayan treurig. Ik geef hem een knuffel en bedank hem voor de gezelligheid. Daarna is Nathan aan de beurt.

Waarom, waarom moet ik afscheid nemen? "Ik haat afscheid nemen." Zeg ik fluisterend terwijl we knuffelen. Nathan zucht. "Ik moest afscheid nemen van mijn vriendin. Die ik mis." Zegt hij. Meteen laat ik hem los.

"Wat?' Vraag ik half schreeuwend terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Nathan glimlacht naar me. "Dus, Lola. Wil jij die vriendin zijn?" Ongelovig kijk ik hem aan en knuffel ik hem weer.

"Ja, natuurlijk wil ik dat."