Texting | Acid (VOLTOOID)

Hoofdstuk 28

Ik word wakker met de ergste hoofdpijn die je maar kan hebben. Mijn hele lichaam voelt ook een pijn die ik niet kan plaatsen. Meteen staat mam voor mijn bed.

"Zo, jongeman. Nooit meer drinken voor jou." Zegt ze boos en loopt meteen de slaapkamer weet uit. Helaas kan ik me amper iets bedenken van vannacht. Lola, zou ze hier nog zijn?

Meteen schiet er me een herinnering te binnen.

Ik trek Lola bij ze weg en ga bij de bar staan. 'Lola ik..." "Nee Nathan. Zeg alsjeblieft gewoon niks meer, ik ken je zo niet meer." Ik zie dat ze tranen in haar ogen zijn die elk moment kunnen gaan stromen. Ze duwt me opzij en loopt naar mijn vriendengroep. Rayan kijkt nog even om en schudt zijn hoofd. Dit is foute boel.

Shit, shit, shit! Wat heb ik gedaan? Ik heb iets gedaan, ik herriner me alleen een boze Lola. "Mam?" Roep ik, waardoor ik nog meer hoofdpijn krijg. Mam loopt naar boven en kijkt me nog steeds boos aan.

"Waar is Lola..." Vraag ik wat fluisterend. Mam zucht diep en gaat aan het eind van mijn bed zitten. "Je hebt echt te veel gedronken, beloof me dat je dit nooit meer doet." "Ik beloof het... Maar waar is Lola."

"Weet je het dan echt niet meer?" Zegt mam lichtelijk hopeloos. Ik schud mijn hoofd. "Je hebt Gio neergeslagen. Ze is bij Rayan en vertrekt vandaag weer naar huis." Zegt ze en ze verlaat de kamer snel.

Ik voel bloed naar mijn hoofd stromen. Bij Rayan? En Gio neergeslagen? Geen spijt van. Hij zal vast iets gedaan of gezegd hebben wat ik niet leuk vond en over Lola ging.

Point of view Lola

Ik word wakker op een matras naast het bed van Rayan en kijk op de klok. Het is 12:00 en Rayan zit op zijn telefoon. "Goeiemorgen." Zeg ik zuchtend. Rayan kijkt op. "Goeiemorgen, beetje geslapen?" Ik knik, ook al is dat ver van waar.

Ik kon niet stoppen met denken aan Nathan en Gio. Ik hou zo veel van Nathan, maar zo kan het niet. Ook al wil ik het niet; ik kan het maar beter uitmaken.

Rayan en ik kleden ons aan, niet in dezelfde kamer maar ik in de badkamer. We ontbijten snel en fietsen dan naar de trein, Nathan zal ik nooit meer zien. Hoe dichter we bij het station komen hoe meer ik me kut voel

Het is echt gedaan tussen mij en Nathan, al weet hij het zelf niet. Twijfelend vraag ik me af of ik het uit ga maken of gewoon geen contact meer. Dikke kans dat Nathan dan bij me langs gaat komen.

Ik zucht diep waardoor Rayan me aankijkt. "Komt wel goed." Stelt hij me gerust en we gaan op een houten bankje zitten. Het duurt nog een kwartier voordat mijn trein er is.

Opeens klinkt er in de verte een schreeuw. Rayan en ik kijken allebei op en zien Nathan rennen. "Oh nee.." Fluister ik. Hij rent naar me toe en pakt mijn hand, die ik natuurlijk meteen los schud.

"Ik moet met je praten Lola." Zegt Nathan, hij ziet er niet goed uit. Zijn haren zien er niet uit. Hij heeft zelfs geen pet op gedaan. "Ik ook met jou Nathan. Dit.. dit is hier over." Nathan kijkt me onbegrijpelijk aan. Hij schud zijn hoofd snel.

"Wat, wat bedoel je? Je maakt het toch niet uit?" Ik kijk snel weg naar de trein die komt. "Jawel..." Zeg ik bijna fluisterend, maar Nathan hoort het. "Nee." Zegt hij en ik hoor het verdriet in zijn stem.

Ik knik en pak mijn koffer om weg te gaan. Rayan en ik knuffelen nog even . "Bedankt." Meen ik. "Geen probleem." Zegt hij vriendelijk. Nathan loopt naar me toe. "Laatste knuffel?" Ik geef hem met tegenzin een knuffel.

Als ik zijn tranen op mijn jas voel wil ik hem niet meer loslaten, maar het moet. Ik trek mezelf uit de knuffel en loop zonder om te kijken de trein in. Het is het beste, niet meer omkijken maar vooruitkijken. En dat is wat ik ga doen.