Arkadaş Lazım

14. Bölüm "Can Boğazdan Gider"

"Nerede kaldın yavrum? Seni çok merak ettik!" Her zaman ki gibi aynı anda konuşmuşlardı.

Bense cevaplamak yerine ikisinin kollarından kurtulup nefes almak için debeleniyordum. "Boğuluyorum!" demeye çalışmış ama anlamsız sesler çıkarmıştı. Neyse ki anlayıp beni rahat bırakmışlardı. Derin bir nefes alıp ikisini de süzdüm.

'İki insan birbirine bu kadar uzun süre katlanamaz!'

A'dan Z'ye aynı olan bu ikilinin sadece yüzleri farklıydı. Ellerinden gelse onu da aynı yapacaklarındansa hiç şüphem yoktu.

"Nerelerdeydin sen?!" derken elini beline attı Anneannem. Hemen ardından Babaannemde aynısını yapmıştı. Neyse ki yüzlerini karıştırmıyordum ki telefonda yediğim tribe her dakika maruz kalmıyordum.

"E Anneanne bugün doğum günüm."

"Ee?" dediler aynı anda.

Hızlı bir şekilde devam ettim. "Benim için parti düzenlemiş arkadaşlarım. Yani aslında onlar yapmamış ama onlar yapmış."

"Hmm..." diyerek beraber başladıkları konuşmayı Babaannem devraldı. "O indiğin araba kimindi? Ve o sarıldığın çocuk da kim?"

'Harika, ver elini yanlış anlaşılmalar!'

"İndiğim araba annemin sevgilisinin." dedim Alp'i anlatmakla uğraşmamak için ama sanırım daha derin konulara parmak basmıştım.

"Neden annenin sevgilisi seni eve bırakıyor?" derken ikisininde kaşları çatıktı.

"Çünkü annem rica etmiş."

"Annenle görüşüyor musun sen?"

"O benimle görüşüyor." dediğimde ikisi de beni salona çekmişti bile. İki yanıma oturup ellerini dizime koymuşlardı.

Anneannem çenemin altını sevmeye başlayınca istemsizce gülümsedim. "Boş ver anneni sen." diyip duraksadıktan sonra devam etti. "Asıl suç bende. Doktor ettim ama adam edemedim onu."

Gözlerinin dolduğunu görünce benimki de dolmuştu. "Öyle düşünme be Anneanne. Sen de boş ver. Siz varsınız yanımda. Dedemler var. Hem artık arkadaşlarım da var."

Babaannem saçımı okşayınca ona döndüm. "Yine aynısı olmasın sonra Deniz."

Emin bir şekilde kafamı iki yana salladım. "Hayır, onlar farklı. Yeni arkadaşlarım diğerlerinden çok farklı."

Aralarında anlamadığım ve hiç bir zaman anlayamayacağım şekilde bakışıp kafalarını onaylarcasına salladıklarında bir karara varmış gibilerdi. Bazen korkmuyor değildim ya psişik güçlerinin olduğunu söyleseler hiç sorgulamadan inanırdım. "Şimdi annenin sevgilisi seni bıraktı, öyle mi?" diye sorguladı Anneannem.

Kafamı salladım. "Evet."

Cevaplar cevaplamaz iki elime yediğim tokatla ellerimi kendime çekmiş ovuşturuyordum. "Yalan söyleme bize! Ciğerini biliyoruz biz senin, ciğerini! Sen şimdi değil annenin sevgilisinin arabasına binmek annenin suratına bile bakmıyorsundur. Kimi kandırıyorsun sen?" dedi Babaannem kulağımın dibinde.

"Yalan değil! Yani yalan ama yalan da değil. Tekniki açıdan onun arabası ama kullanan o değil."

"Doğruyu söyle." derken yine aynı anda konuşmuşlardı.

'Daha ne kadar korkunç olabilirler acaba?'

"Arkadaşımın ama arkadaşım annemin sevgilisinin kardeşi ve başka bir arkadaşımızla beni bıraktılar eve." dedim korkuyla.