Το Μυστηριώδες Δάσος !

Chapter 50

Συγγνώμη. ....είπε μια λεπτή κοριτσίστικη φωνή. Σήκωσα το βλέμμα μου από τις σελίδες του βιβλίου μου, για πρώτη φορά μετά από ώρες για να κοιτάξω αυτόν που μου μιλούσε. Μια κοπέλα, γύρω στα 25 υπολόγισα, με καρέ καστανοξανθα μαλλιά και τετράγωνα γυαλιά με κόκκινο σκελετό. Είχε μια έκφραση πολύ αντιπαθητικη . Είχε ανασηκωμενα τα φρυδια της και δάγκωνε το εσωτερικό του κάτω της χείλος. Είχε τα χέρια σταυρωμένα και χτυπούσε την δεξιά της πατούσα στο πάτωμα σε έναν εκνευριστικό ρυθμό. 

Ορίστε....είπα εγώ προσπαθώντας να μην ακουστώ αγενής. Κάτι στο οποίο απέτυχα εντελώς.

Η Βιβλιοθήκη κλείνει. Είπε με έναν αυταρχικό τόνο. Πρέπει να σου ζητήσω να φύγεις.

Αφού ξεφυσιξα μια φορα ενοχλημένη , κοίταξα την σελίδα , στην οποία είχα σταματήσει και σημείωσα τον αριθμό 637 στο αριστερο μου χέρι με έναν μαύρο μαρκαδόρο . Έκλεισα το βιβλίο "Ιστορία :για προχωρημενους" και το άφησα στην στοίβα με βιβλία που βρισκόταν δίπλα μου. Ήταν συνολικά τέσσερα βιβλία. Είχα απορροφηθεί τόσο στο διαβάσαμε που δεν πρόσεξα πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα. Ήταν 22:05 , βράδυ Κυριακής. Το σχέδιο μου είχε μπει σε εφαρμογή. Είχα ήδη μάθει τόσα πράγματα για αυτόν τον κόσμο. Για πολλές σπουδαίες πόλεις όπως το Μιλντομ Ή το Ροβενραμ . Για τους ιδρυτές του και τα λοιπα. Πολλά άτομα τα οποία ούτε καν είχα ακούσει ποτέ έπαιξαν πολύ σπουδαίο ρόλο.

Αφού τοποθέτησα τα βιβλία εκεί που τα βρήκα προχώρησα προς την εξοδο της βιβλιοθήκης. Καθώς προσπερνουσα την ξανθούλα βιβλιοθηκονομο την άκουσα να ψυθιριζει ενα "Καιρός ηταν". Δεν της έδωσα όμως σημασία και πήγα προς το δωμάτιο μου.

Σήμερα είχα τηλεφωνήσει τους γονείς μου.Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που ήταν τόσο ήρεμοι και χαλαροί. Μάλλον προσποιούνταν για να μην με ταράξουν, υποθέτω.

Flashback

Η υπόθεση έχει σωθεί σε καλά και ικανότητα χέρια...Μου είχε πει ο πατέρας μου.... Όλα θα πάνε καλά. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς Εσύ για τίποτα απολύτως.  Αυτό που θέλουμε εγώ και η μητέρα σου να κανεις ειναι να επικεντρωθεις στο σχολειο και στα μαθήματα σου.

Αυτό θα κάνω. Του είχα πει εγώ με σιγουριά.

End of flashback

Δεν μιλήσαμε πολύ . Ωστόσο δεν ήταν αυτό το μοναδικό πράγμα που είχε συμβεί σήμερα.

Flashback

Καθόμουν σε ένα παγκάκι, έξω από το σχολικό κτήριο , μαζί με την Εμιλη. Της έλεγα για εκείνη την έκθεση για το εφευρετικο μάθημα που έπρεπε να παραδώσουμε την Δευτέρα και πόσο δυσκολεύτηκα για να βρω το υλικό που χρειαζόμουν. Ξαφνικά ένα ψηλολιγνο αγόρι με ξανθά μαλλιά ήρθε από πίσω μου και με τρόμαξε. Εγώ πετάχτηκα όρθια, όταν όμως είδα ποιος με είχε τρομάξει αναστεναξα εκνευρισμένη.

Τι θες Αντρεα; ρώτησα θυμωμένα το μεγαλύτερο αδερφό μου.

Εμένα με ξεχασες; είπε μια άλλη φωνή από πίσω μου. Ο Βίκτωρ , ο άλλος μου αδερφός με προσπέρασε και στάθηκε πλάι στον Αντρέα.

Τι θέλετε εδω; είπα ψυχρά. Δεν είμαι σκληρή μαζί τους..... Είναι πολύ ενοχλητικοί!

Οοοο....Ελιζα.......βλέπετε!! Κανείς δεν με φωνάζει έτσι......Δεν μπορούμε απλά να περάσουμε να δούμε τι κάνει η μικρή μας αδερφή χωρίς να σχεδιάζουμε κάτι κακο; είπε ο Βίκτωρ με το αθώο του ύφος.

Η αλήθεια είναι ....Πώς όχι, όχι δεν μπορείτε!

Βλέπεις παρατηρήσαμε......ξεκίνησε ο Αντρέας αγνοώντας εντελώς το προηγούμενό μου σχόλιο. ..... Ότι δεν έχουμε μιλήσει καθόλου από τότε που ήρθαμε σχολειο..... Εσύ είσαι στην ομάδα της γνώσης, ενώ εμείς του θάρρους.....άτομα από διαφορετικές ομάδες δεν έχουν επαφές μεταξύ τους ..... Έτσι ήρθαμε να πούμε ένα.....Γεια!

Αααα....τι ωραίο εκ μέρους σας....είπα σαρκαστικά με ένα ψεύτικο χαμογελο... Γεια και σε εσάς! Τώρα το χαμόγελο αντικαταστάθηκε από μια θυμωμένη έκφραση. Τώρα στο καλό! Τελείωσα και πήγα να φύγω ....Πάμε Εμιλη ! Είπα και εκείνη σηκώθηκε από το παγκάκι για να με ακολουθήσει...

Πριν κανω όμως πάνω από δυο βήματα ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο μου και με τράβηξε πίσω.

Όλα θα πάνε καλά. Μου ψυθιρησε ο Βίκτωρ στο αυτί , έτσι ώστε μονο εγω να το ακούσω. Και έπειτα με άφησε από το κράτημα του. Με είχε αφήσει σοκαρισμένη, χωρίς να έχω τίποτα για να του απαντήσω. Δεν μου ειχε πει κατι καλο ποτε!Έγώ απλά του εγνεψα.

Λοιπόν ....να σας αφήνουμε τώρα ...είπε ο Αντρέας....Γεια σου Ελιζα , Εμιλη. Αμέσως γύρισαν την πλάτη τους προς το μέρος μας και έφυγαν .....

Γεια....μίλησε για πρώτη φορά η Εμιληχωρις όμως να την ακούσουν, αφού ήταν ήδη μακρυά .

Πάμε....Της είπα και την τράβηξα.

End of flashback

Ήμουν πολύ χαρούμενη που με είχαν συναντήσει ο Βίκτωρ και ο Αντρέας. Μου άρεσε που ήξερα ότι νοιαζονταν για την όλη κατάσταση και δεν ήταν εντελώς αδιάφοροι για ολα. Παρολα αυτα με ενοχλησε το οτι δεν ηθελαν κανεναν άλλον να τους ακούσει να μου μιλάνε με καλά λόγια. Σοβαρά!?!? Αφού είμαι η αδερφή τους. Δεν ειπα στην Εμιλη τι μου ειπε , ουτε και σε κανεναν αλλον, αφου τα αδερφια μου ντρεπονται να μου μιλουν "κανονικά" δημοσίως . Αλλά δεν πειράζει.....μικρά βήματα . Κάποια στιγμή θα φτάσουμε και στο σημείο να μιλάμε ο ένας στον άλλον ευγενικά σε δημόσιο χώρο.

Όταν επιτελους έφτασα στο δωματιο μου, η Εμιλη έλλειπε. Ήμουν όμως πολύ κουρασμένη για να πάω να την ψάξω. Άλλωστε αύριο έχουμε σχολείο. Έπεσα στο κρεβατι μου και κοιμήθηκα .