''Unuttuğumu sandığım her şeyi hatırlıyorum ve iyi biliyorum acılarımı.''
Sabah olmuş çoktan.İz,saatini ayarlamayı gene unutmuş,salon kanepesinde uyuya kalmıştı.Hiç olmadığı kadar yorgundu bugün.Geç uyanmıştı.Gözünü açmak istemiyor gibiydi.
''İnsan bazen uyanmaktan da yorulur.''
Yerinden bir kuvvet kalkıp,elini yüzünü yıkamak için banyoya gitti.Sonra bahçeye çıkmak istedi.Uzun zamandır ilgilenemediği bahçesine ilk girişinde,gördükleri karşısında dona kalmıştı.Tüm çiçekleri kurumuş,yaprakları etrafa saçılmıştı.Farkında olmadan kuru gözyaşları damlattı yüreğine. Annesinden kalan,onun tek mirası olan bu bahçeye son bir kez daha bakıp,kendi kendine kızmaya başladı.Öfkesini de alıp odasına gitti.Bir şeyler yazmak onu her zaman rahatlatıyordu.
''Bugün çok fazla anlaşılmazım. Dün den kaldım sanki.
Her geçen gün biraz daha yorgunum.
Ve sarılacak kimsenizin olmaması kadar yalnızım .''
***
İz için hayat zordu.Kimsesi yoktu.Geçimini sokaklarda resim çizerek sağlıyordu.Evet, mesaisi yoktu belki ama sürekli geç kalıyordu hayata.Anne ve babasını depremde kaybetmişti.Ona, 18 yaşına kadar teyzesi bakmıştı.Belli bir yaşa geldikten sonrada İze bakmayı bırakmış,daha doğrusu kocasının baskılarına dayanamayıp ona daha fazla bakmak istememiş ve terk etmişti.İz de kendi ayaklarının üstünde durarak anne ve babasından kalan küçük müstakil evde tek başına yaşamaya başlamıştı.Yaşamaya çalışıyordu çünkü hayalleri vardı.Resim atölyesi açıp öğrenci yetiştirmek istiyordu.Teyzesinin anlattığına göre;İzin annesi,onun öğretmen olup öğrenci yetiştirmesini istemiş.İz de bunu vasiyet sayarak annesinin hayalini gerçekleştirmek için çok çabalıyordu.Kış gününün sert soğuğuna rağmen çizim yapmaya devam ediyordu.Resim,onun için 'aşk' gibi bir şeydi.Gibiydi çünkü aşkın ne olduğunu hiç bilmiyordu.
''Hiç umudum yokken bekliyorum yarını.''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
PAYİZ(Ara Verildi)
Romance''Hayatından kayıp gidenleri unutturacak bir geliş bekledin hep. Sence de kalbine batanları çıkarma vakti gelmedi mi?''
