Bizim Bebeğimiz

21.

Geçen ilk iş günlerimizden birindeydi.
Toplantıdan sonraydı.
Emir odaya girginde baya gergindi.
Masamda çalışırken dikkatimi çekmişti.
Yanına yaklaştığımda bana bağırmıştı;
Herşey senin yüzünden demişti.
Evet benim yüzümden çok şey yaşamıştı.
Ama birden öyke bağırınca canım yanmıştı.
Gözlerim dolmuştu ağlayacaktım.
Ben ona aşık olmaya başlamıştım.
Ona değer veriyordum.
Ve inci tanelerim dökülmeye başladı.
Gözlerim bulanıklaştı.
Nefesim kesildi.
Ama hala o farkında değildi.
Başını masasına gömüştü.
Elimi hafifçe başına koyduğumda haraket etmedi.
Haklısın çok haklısın suçlu olan benim.
Kör olan benim .
Kalpsiz olan da benim.
Sen çok haklısın.
Kırılmam şuan çok anlamsız olurdu.
Adam haklıydı başını kaldırıp elimi tuttu.
Senin yüzünden değil meleğim dedi.
Gerçekten o bana meleğim mi demişti.
Dengemi alt üst ediyordu.
Beni kendine çekti ve alnını alnıma yasladı.
Burada bir suçlu arayacaksak o benim dedi.
Seni de cezalandırıyorum.
Özgürsün gidebilirsin istediğin zaman.
Duyduğum şeyle tuhaf oldum.
Emiri itip geri çekildim.
Ne diyordu allah aşkına.
Benim kalbim yavaş yavaş alışırken ona.
Yavaşça ayağa kalkıp bana yaklaştı.
Elimden tutmaya yeltendi.
Sakın Emir dokunma bana çöp gibi kullandığın yeter.
Evet yeterdi bende bir insandım.
Ama o inadına gelip bana sarıldı.
Elini kalbimin üstüne koydu.
İşte artık burası benim mekanım dedi.
Alnımı öptü.

Sevmek belki bir şeydir,
Ama sevildiğini bilmek çok şeydir.

Özel bir bölüm.....

Teşekürler.

Bizim Bebeğimiz ailesi...